Úrval - 01.10.1943, Blaðsíða 124

122
ÚRVAL
„Pabbi, Flicka er orðin vinur
minn; henni þykir vænt um
mig,“ sagði Ken.
Faðir hans leit á hann. „Það
gleður mig, drengur minn. Það
er gott að eiga hest að vini.“
Kennie kom hryssunni fyrir
á betri stað, þar sem lækur rann
milli grösugra bakka. Þar gat
hún legið í mjúku grasinu, bitið
og drukkið ferskt, rennandi
vatn.
Kennie gaf henni hafra kvölds
og morgna. Hún var farin að
gefa honum gætur og fylgjast
með ferðum hans. Eitt kvöld,
þegar Ken var spölkorn í burtu,
nam hann staðar og brosti út
undir eyru. Hann hafði heyrt
hana hneggja. Hún hafði komið
auga á hann og var að kalla á
hann.
„Bráðum batnar þér, Flicka,“
hvíslaði hann og fitlaði við
bleikt faxið, meðan hún var að
éta hafrana. „Bráðum verður
þú svo sterk, að þú veizt ekki,
að þú berð mig á bakinu, og svo
fljúgum við áfram . . .“
Aldrei haf ði Kennie verið eins
sæll og þennan mánuð.
Svo bar það til dag nokkurn,
að bólga hljóp í meiðslin á ný,
Þau opnuðust, eitt af öðru; og
Ken og móðir hans lögðu við
þau fleiri bakstra. Enn skokk-
aði hryssan á þrem fótum, en
brátt fór hún að leggja af, og
varð á örskömmum tíma grind-
horuð. Það mátti telja rifin í
henni; gljáandi húðin varð
óhrjáleg, og beinin stóðu út úr
henni eins og á hræi.
Gus sagði: „Það er hitasótt-
in. Hún brennir af henni holdin.
Ef þú gætir læknað hitasóttina,
kynni henni að batna.“
McLaughlin stóð við glugg-
ann einn morgim og sá þessa
litlu beinagrind haltra á þrem
fótum í sólskininu, og hann
Sagði: „Nú er nóg komið. Ég
kæri mig ekki um að hafa svona
vesaling fyrir augunum lengur.“
Kennie varð að láta sér skilj-
ast, að Flicka hafði alls ekki
verið á batavegi imdanfarið;
hún hafði smámsaman verið að
dragast upp.
„Hún étur enn hafrana sína,“
sagði hann eins og ósjálfrátt.
Allir kenndu í brjósti um Ken.
En Nell McLaughlin hætti að
búa um sár hryssunnar. „Það
er tilgangslaust, Ken,“ sagði
hún blíðlega; ,,þú veizt, að
Flicka er að deyja — er ekki
svo?“
„Jú, mamma.“
Ken hætti að borða. Howard