Úrval - 01.04.1946, Síða 16

14
XJTRVAL
margar ritgerðir og ótal skálcl-
sögur. Ég las allt sem ég komst
höndum undir. Shakespeare,
Thackeray, Dickens, George du
Maurier, Oscar Wilde og Dante
og allar myndasögur sem út
komu um þetta leyti. Ég gleypti
í mig ódýra reifara og „Himn-
esku tvíburana“ — ómerkilega
skáldsögu, sem síðar féll í bless-
imarríka gleymsku — og kynnt-
ist við það í fyrsta skipti hug-
takinu „laun syndarinnar." Ég
var tíður gestur á British Muse-
um og skrifaði stutta (óprent-
aða) ritgerð um Ptolemeus. Ég
fór í leikhús og um miðnætti
stakk ég lyklinum mínum í
skrána á útidyrunum heima. Ég
sá Ellen Terry, Coquelin og
Söru Bernhardt leika, þegar þau
voru á hátindi listar sinnar.
Dreyfusmálið kenndi mér, að
spilling og ranglæti þrífst jafn-
vel á hæstu stöðum. Ég gerðist
ákafur verjandi hins óham-
ingjusama Frakka.
Loks var ég svo sett í skóla
og eyddi mörgum árum í að afla
mér þess, sem kallað er lærdóm-
ur, sem ég, eins og flest annað
menntað fólk, gleymdi fljótlega
aftur. En þessi skólatími veitti
mér samt dýrmæta reynslu. Mér
fannst bekkjarsystkini mín vera
bamaleg og óþroskuð og þekk-
ing þeirra ákaflega óraunhæf.
Þau gátu talið upp allar ár í
Englandi, en þau gátu ekki far-
ið yfir götu hjálparlaus. Þau
gátu lagt saman og dregið frá,
en þau höfðu ekki hugmynd um
gildi peninga. Aldrei höfðu þau
staðið fyrir utan veitingahús í
hellirigningu með sex pence í
vasanum og brotið heilann um
það, hvort væri notadrýgra: tvö
steikt egg eða ein brauðsneið
með fleski. Þau vissu ekkert um
leyndardóma kynferðislífsins
um glæpi, gjaldþrot, stjórnmál
eða neyð, og þekking þeirra á
bókmenntum og listum var yfir-
borðsleg, án frjóvgunar af eigin
reynslu.
Eftir þennan milliþátt tók ég'
aftur upp mitt fyrra líf. Ég
vann, ég skrifaði. Ég fór til
Belgíu og Þýzkalands og ferð-
aðist eins langt og tekjur mín-
ar leyfðu. Tuttuguáragömulvar
ég farin að sjá fyrir mér sjálf.
Frá tíu ára aldri var ég vön að
ráða sjálf fram úr vandamálum
mínum. Þekkingu mína á stað-
reyndum kynferðislífsins öðl-
aðist ég nógu snemma til þess
að taka hana sem sjálfsagðan
og náttúrlegan hlut. Ég vissi
hvers virði peningar voru og