Úrval - 01.04.1946, Síða 36
34
tTRVAL
safnað saman og þeir settir í
pappaöskju, sem var hrist dug-
lega.
Svo hófst upplesturinn.
Sumir skrifuðu: „Það er
hamingja að giftast þeim, sem
maður elskar.“ Aðrir „að ferð-
ast umhverfis jörðina," að
„græða tvö hundruð þúsund,“
o. s. frv. Hlátur og ágizkanir.
Vanja skrifaði: „Það er ekki
hsegt að vera hamingjusamur
meðan forréttindi og ranglæti
ríkir.“
Sonja átti að gizka á. — Eng-
iim nema Vanja hefir getað
skrifað þetta.
Ég hafði skrifað: „Getur
maður verið hamingjusamur í
heimi, þar sem svo mikil
óhamingja er?“
Við litum hvort á annað,
Vanja og ég.
„Var það virkilega þú, sem
skrifaðir þetta? Dásamlegt!"
Það var dásamlegt að hitta
einhvern, sem var innanbrjóst
eins og mér.
Við sátum allt kvöldið í
gluggaskotinu og sögðum hvort
öðru frá „leyndustu“ hugsunum
okkar um lífið. Hann ætlaði sér
að verða verkfræðingur og ég
— rithöfundur.
Mamma botnaði ekkert í, hve
mörg tilefni ég gat fundið upp
til þess að heimsækja Dragom-
irovfjölskylduna.
„Þú skalt ekki gera þér svona
tíðföruít til þeirra. Sonja hefir
ekki komið hingað langa lengi.
Þú getur boðið henni heim.
En ég lagði ekki leið mína í
Galernajagötu vegna Sonju.
Hjarta mitt fylltist nýrii gleði,
þegar ég kom auga á rauða
tíguísteinahúsið, þarsemDrago-
mirovfjölskyldan bjó.
Skyldi Vanja vera heima?
Beið hann eftir mér ?
Ástaratlot? Aldrei. Við Vanja
vorum grafalvarleg. Við ætluð-
um að hjálpa hvort öðru að
finna réttu leiðina gegnum lífið
enda þótt við yrðum að „ganga
í berhögg við foreldra okkar.“
Bræður Sonju og vinstúlkur
hennar njósnuðu um okkur og
stríddu okkur. Það þótti okkur
miður. Og auk þess var það
hættulegt. Hvemig myndi fara,
ef móðir mín kæmist að vin-
fengi okkar Vanja?
Við afréðum því að hittast á
Nevubökkum, þar sem ég var
daglega á skemmtigöngu með
kennslukonunni minni.
Hún var ósköp einföld, og
trúði öllu sem henni var sagt.
Eða lézt hún bara trúa því ?