Úrval - 01.04.1946, Síða 40

38
ÚRVAL
engillinn minn. Vertu að eilífu
sæl! Þegar maður fær svona
bréf einni klukkustund fyrir
próf, þá er það ekki undarlegt,
þó að maður gleymi einni kross-
ferð, jafnvel þótt hún væri ein
af hinum meiri. . . .
Vor. Norrænt vor. Hið töfr-
andi Pétursborgarvor.
Gluggaskot með útsýni yfir
Nevu. Sonja leikur á píanó. Við
tvö, Vanja og ég, sitjum í
gluggakistunni.
Prófunum er lokið. Á sextán
ára afmælinu mínu fékk ég leyfi
til að fara í síðan kjól, sem nær
niður á gólf, og að vera með
skrýft hár.
Ég er ekki lengur barn.
Vanja brosir til mín.
Sonja leikur valsa og önnur
lög eftir Chopin.
— Ertu hrifin af Seytjándu
nocturnunni ? Er hún ekki stór-
fengleg? Og sorgleg?
— Er hún sorgleg? í dag er
ekkert sorglegt.
— Ég elska þig meira en allt
annað á jörðinni.
— Og ég? Veiztu það ekki?
Það er vor. Ástin hefir sín
lögmál.
Höfuð okkar eru svo nálægt
hvort öðru. . . . Fyrsti kossinn
okkar. Fyrsti ástarkossinn
minn.
— Nú verður þú að giftast
mér, hvíslaði ég. Ertu ekki glað-
ur?
Daginn eftir var mér sagt, að
ég ætti að fara með Adéle syst-
ur minni í skemmtiferð. Göngu-
ferð í Pavlov-skemmtigarðinum
og miðdegisverður í garðskálan-
um.
Mér leizt vel á það. Ég lifði
ennþá í töfrum „fyrsta koss-
ins.“
Við fórum því til Paviovsk.
En meðan við voruin að borða,
kom einkennileg angist yfir
mig. Kannski biðu mín einhver
boð?
Ég sagði systur minni, að við
skyldum fara heim.
Það beið mín bréf. Rithönd
hans. Það hafði hann aldrei þor-
að fyrr. Sonja var vön að skrifa
utan á bréfin.
Áttum við nú að gifta okkur ?
„Þegar þú færð þetta bréf, er
ég ekki lengur á lífi . . . Það sem
skeði í dag, sýnir, hvílíkur ræf-
ill ég er, hve lítið vald ég hefi
á sjálfum mér. Ég get ekki liíað
án þín og ég get aldrei fengið
að eiga þig . . . Ég fórna lífi
mínu fyrir þig . . . Vertu ham-
ingjusöm, engillinn minn, og