Úrval - 01.04.1946, Side 51
Ungur, austurienzkur menntamaður lýsir
„b!essun“ þeirri og „meimingu",
sem evrópskt nýlenduríki
hefir fært þjóð hans,
Bréf frá Indokína.
Grein úr ,,Indo-China,“ London,
Kæri vinur.
ÍÐASTLIÐIÐ sumar lifðum
við hér í Indokína í f ullkomn-
umfriði. Japanskahemámsliðið,
sem sá fram á að sói japanska
keisaradæmisins var að ganga
undir, sýndi rausnarskap, sem
kostaði ekkert — lýsti yfir
sjálfstæði Indokína. Þegar við
höfðurn fengið frelsið, fundum
við til þess, að við vorum tengd-
ir öðrum mönnum. í fyrsta
skipti eftir þrjá aldarf jórðunga,
fundum við til hæfni okkar —
hæfni til samstarfs við jafn-
ingja okkar; við önduðum að
okkur andrúmslofti frelsisins.
En franskir fangar, sem látn-
ir höfðu verið lausir, fengu
leyfi brezku hernámsstjórnar-
innar til að ráðast á höfuðborg
okkar, Saigon, í því skyni að
koma þar á reglu, eins og það
er orðað í herstjórnartilkynn-
ingunum. Þeim mun ekki takast
það, því að það sem Frakkar
eru að færa Indokína, er hvorki
frelsi né friður, og mun aldrei
verða.
Þeir stærðu sig af því að þeir
hefðu fært okkur frið fyrir áíta-
tíu ánun, þegar þeim tókst að
ná tangarhaldi á landi okkar.
Þeir komu til þess að siðmennta
okkur, sögðu þeir, og þeir halda
því enn fram. Þó var opíum og
áfengi framleitt og bruggað í
Indokína af opinberum stofn-
unum, allt fram að síðustu
mánuðum; eini þjóðnýtti iðnað-
urinn í Indokína, undir franskri
stjóm, var eiturlyfjaiðnaður-
inn. Hvarvetna var hægt að sjá
skilti með hinum stoltu stöfum
R. a. og R. o. (Régie de l’alcool,
Régie de l’opimn — Áfengis-
einkasala, Opíumeinkasaia).
Og til þess að opna augu
okkar fyrir hinni vestrænu
menningu, sem okkur þyrsti
svo mjög í, stofnsettu Frakk-
ar hvorki meira né minna
en sex framhaldsskóla fyrir
25.000.000 íbúa. Vísir að há-