Úrval - 01.04.1946, Side 56

54
ÚRVAL
við þyngd sína er miltað stærsti
blóðgeymir líkamans. Þegar það
rifnar rennur blóðið í stríðum
straumum, unz það stöðvast
og takmarkast af vefjunum í
kring.
Læknirinn stóð nú fast við
sjúkrabörurnar og dældi litlum
morfínskammti í sjúklinginn.
Þetta átti að auðvelda svæf-
inguna, því að sjúklingurinn
var ennþá lostinn af áfallinu.
Hann þreifaði enn einu sinni
rannsakandi á kviðnum. Vöðv-
amir voru ennþá harðir og
spenntir. Nú var honum þetta
allt Ijóst: blóð hafði runnið frá
æðunum kringmn miltað niður
í kviðarholinu. Það varð að gera
uppskurðinn án tafar.
„Hvað er blóðþrýstingurinn
hár?“
Svæfingai’hjúkrunarkonan
svaraði, án þess að líta upp frá
verki sínu.
„Hundrað og tíu.“
Hann sagði rólega:
„Nú byrjum við. Hafið allt
tilbúið til sjálfblóðgjafar.“
Hún hrökk við. Sjálfblóðgjöf
var aðeins gerð, ef mikið lá við,
en er í því fólgin, að allt það
blóð, sem hefir runnið út í
kviðarhol sjúklingsins, er tekið
upp, blandað með citratupp-
lausn og dælt inn í blóðrásina
aftur. Þessi aðgerð krefst engr-
ar blóðflokkarannsóknar, en er
flókin.
Hjúkrunarkona færði læknin-
um dauðhreinsaðan slopp, önn-
ur kom með dauðhreinsaða
gúmmíhanzka og diú þá á hend-
ur honum. Hann lagfærði þá á
fingrum sér og sléttaði vandlega
úr öllum hrukkum, með grisju.
Meoan á þessum undirbúningi
stóð, leit hami yfir skurðstof-
una, eins og hershöfðingi, sem
athugar orustuvöllinn. Tvær
hjúkrunarkonur stóðu tilbúnar
og biðu eftir fyrirskipunum
önnur með hrúgu af dauðhreins-
uðum stykkjum og þurrkum fyrir
framan sig, hin tilbúin að rétta
honum verkfærin. Hann aðgætti
ósjálfrátt, af gömlum vana,
hvort allt væri í lagi, heitar
þurrkur og svampar, hárbeittir
skurðhnífar, silki og girnis-
þræðir. Hjúkrunarkonan, sem
sá um verkfærin, fór að sýsla
við blóðgjafaráhaldið á hliðar-
borði. Sjúklingnum var ekið
undir ljósið. Andardrátturinn
var mjög veikur. Aðstoðarlækn-
ir Halls, Sam Bemstein, kom
einhvers staðar utan úr dimm-
unni inn í glampandi ljósahring-
inn.