Úrval - 01.04.1946, Qupperneq 61

SL.YS AÐ NÆTORLAGI
59
og hnýtti að. Þá fyrst Iosaði
hann hið sprungna milta, sem
gat nú ekki lengur gert neitt
mein. Svo dró hann aftur gróf-
an þráð utan um hilus, til þess
að treysta undirbindinguna.
Þegar hann hafði fullvissao sig
•um, að hætt væri ao blæða, skar
hann miltisrótina sundur og
tók miltað út. Því næst rétti
hann úr sér.
„Hver er þrýstingurinn
núna?“
fíann vissi með sjálfum sér,
að hann jókst stööugt. Hann
hafði fylgst með slögum megin-
æðarinnar, meðan á aðgerðinni
stóð, og þau voru öflugri nú en
í byrjun uppskurðarins.
„Áttatíu, og hann eykst.“
Púlsinn er góður.“
„Nú lokum við.“
Hann handlék nálarnar
snarlega, um leið og harni tók
við þeim og hnýtt saman
hina sterku, hvítu silkiþræði,
svo að sárabarmarnir lögðust
fallega og þétt hvor upp að öðr-
um, eins og blöð í bók. Þegar
hann hafði fest síðasta sauminn,
sá hann, að sjúklingurinn and-
aði jafnt og rólega. Hann tók
af sér grímuna og brosti.
A viííig:ötum.
iSg var á ferðalagi um landið með leikflokk. Laugardagskvöld
eitt, eftir að ég hafði haldið þrjár sýningar um daginn, lagðist ég
syfjaður og hvildarþurfi til svefns í hótelherbergi mínu.
fig var rétt að festa svefninn, þegar ég heyrði þrusk frammi á
ganginum og rétt á eftir var barið að dyrum hjá mér. Þegar ég
opnach hurðina, stóð maður fyrir utan, sem bersýnilega var að
halda upp á laugardaginn.
„FyrirgefSu, góði,“ sagði hann loðmssltur. „Ég er að villast.“
Og svo krossaði hann inn ganginn.
Fimmtán mínútum seiima var aftur barið að dyrum, og þegar
ég opnaoi, stóð sami maðurirm fyrir utan. Hami þreifaði eftir
hattinum og hneigði sig afsakandi. „Fyrirgefou, góði, ég er að
villast.“
Tuttugu mínútum síðar var hann aftur kominn og tautaði
sömu afsökunina. En þegar ég þekkti bankið hans aftur klukkan
hálf fjögur, var mér nóg boð'ið. Eg spratt fram úr rúminu, kippti
upp hurðinni og hrópaði: „Hvað nú?“
„Dj........ sjálfur!" hrópaði sá drukkni. „Ert þú í öllum her-
bergunum á hótelinu?" — Eddie Cantor.
8*