Úrval - 01.04.1946, Síða 72

Úrval - 01.04.1946, Síða 72
70 ÚRVAL vandamál styrjaldarinnar, og Jiann jók það styrk og innileika af óvenjulegnm tilfinningahita, sem hann bjó yfir, og hreinu hugarfari. Ban’ahas er uppreisnarmað- ur. Harrn er afiið, sem herlúður- inn leysir úr iæðingi. Hann ákallar hugdirfskuna, starfs- þróttinn og vamarviijann. Hann er eðlileg réttlætiskennd æsk- mmar og gæddur takmarka- lausri fórnargleði. Eðiishvötin, sem tekur af oss ráoin. En hvað verður þá um hín siðferðilegu verðmæti, sem unnizt hafa í margra ára bar- áttu með þjáningmn og biturri reynslu? Getur hún þagnað, röddin, sem talar innra með oss af bleikri aivizku þjáningar- innar: „Elskið óvini yöar, bless- ið þá, sem bölva yður?“ Þetta var þá þegar orðið honum persónulegt vandamál, sársaukaþrungið, og hann stóð vanmegna andspænis því. Það var ekki um neitt vai að ræða. Þegar tíminn er fullnaður mun golgræn holskefla frum- hvata mannsins flæða yfir kristindóminn og yfirlætislausa trú menningar vorrar á algeran sigur andans á siðleysinu. Svo liðu nokkur ár. Nordahl Grieg hafði vaxið verulega í skáldskapnum og aukist skap- styrkur, en hróður hans hafði alis ekki vaxið að sama skapi. Hann var að ýmsu leyti ein- mana maður, og Iangt frá því jafn auðsveipur og æskilegt hefði verið. Hann hafði fengið óhóflega iöngun til að neita og fara sínar eigin götur, en slíkt er alltof háskalegt fyrir skáld. Svo að notuð séu orð eins af hicum brezku uppáhaldsskáld- um hans, hafði hann lifað „skömm upphefðarinnar og sorg ósigursins" — allt, sem heim- urinn getur gefið skáldi, bætti hann við. Hann hafði falið sig í Qxford, eftirlætisstað símxm, og þar skrifaði hann „Þeir dóu ungir,“ en það var rit um Keats, Sheiley og Byron og hin föllnu skot- grafaskáld frá heimsstyrjöld- inni, Wiífred Qwen, Sorley og Rupert Brooke. Hann sat í Oxford, móskugrárri, skraut- œildri í grænkandi mosa, meðal fagurra, gamalla trjáa, sem sveipa landið einskonar drauxn- blæju. En hann fann hér ekki aðeins kyrrðina eftir þagnaðar hörpur skáldanna, heldur einnig tómleikann. Bók hans er eitt hið fegursta í norskum bók-
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112
Síða 113
Síða 114
Síða 115
Síða 116
Síða 117
Síða 118
Síða 119
Síða 120
Síða 121
Síða 122
Síða 123
Síða 124
Síða 125
Síða 126
Síða 127
Síða 128
Síða 129
Síða 130
Síða 131
Síða 132

x

Úrval

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.