Úrval - 01.04.1946, Qupperneq 99

BÖRN GUÐS
97
rSkjunum. Þegar lestin náði rótum
Klettafjallanna og framundan voru
fagurlitir hjallar og blómlegur
jurtagróður í kring, en að baki enda-
laus, óbygjð sléttan með sínu til-
breytingarleysi, viðurkenndi Brig-
ham, hikandi þó, að þeir vaeru komn-
ir í mexíkanskt land. Mennirnir urðu
frá sér nuindir af gleði, sóttu stóra
kirsuberjavendi, báru þá um og sulgu
ilm þeirra. Þetta var angandi land.
Vatnið var jafn hreint og tært og
rnorgundögg. Eftir hinn kæfandi hita
sléttunnar, lygn og leirug fljótin,
öskuna, rykið og taðhrúgurnar,
störðu mennimir frá sér numdir á
skóganna og æptu af kæti.
„Svo við erum kannski komin úr
Bandarikjunum! Guð minn góður, en
sá munur! Hefir noklcur séð önnur
eins fjöll?“
„Eða lækirnir! Vatnið er eins og
það sé komið af hirnnum ofan.“
Einn morguninn kom til þeirra
hvitur maður, eins og hann hefði dott-
ið ofan úr skýjunum. Það var Jim
Bridger, frægur veiðimaður, njósn-
ari og ræningi.
„Svo þið eriið Moi'mónamir!“ sagði
hann. „Eg hef heyrt um ykkur talað.
Hvert er ferðinni heitið?“
„Við viljum aðeins losna við of-
sóknir hinna kristnu," sagði Brig-
ham. „Veizt þú um nolckurn stað, þar
sem nóg er af trjáviði og vatni og
landrými mikið?"
„Fjandakornið, ég þekki alla staði
hér vestur frá, en ég held, að það séu
hvergi góðir landkostir hérna meg-
in við Oregon eða Kaliforníu."
„Hvemig er Utah-hásléttan?“
Utah, minnstu ekki á það. Þetta
er ekltert nema eyðimörk."
„Er noltkurt vatn þar?"
„Nokkrar sprænur. En ég ségi ykk-
ur það satt, þetta er eyðimörk, full af
skjaldbökum, engisprettum og úifum.
Þið vaðið í ökla í engisprettum."
„Er ekki hægt að rækta korn við
Saltavatn ?“
„Við Saltavatn ræktið þið ekkert
nema engisprettur," sagði Jim glott-
andi. „Indíánarnir lifa á þeim allan
veturinn og eta þær í hrönnum. Eruð
þið hrifnir af erigisprettum ?“
„Ef nóg er af vatni, ræktum við
korn.“
Jim bi'osti vörkunnlátur. „Þið mun-
uð hitta fyrir eyðimörk og stöðuvatn,
sem hefir ekkert afrennsli. Farið tii
Oregon og nemið gott land. Því i
fjandanum ætlið þið að setjast að á
eyðimörk ?“
Sumir trúbræðranna spurðu þess
sama, en Brigham sat við sinn keip.
Hann vissi, hvað hann vildi.
Nokkrum dögum seinna mætti
hann öðrum manni, að nafrii Miles
Goodyear. Hann var leiðsögumaður
nokkuri'a manna, sem voru á austur-
leið. Goodyear sagði einnig, að Utah-
hásléttan væri hörmulegt land, hrjáð
af engisprettum, úlfum, uppblæstri og
hörðum veti'um.
En Biigham hafði telcið ákvörðun:
hann vildi nema ófrjótt og kosta-
snautt land, sem krcfðist mikilla fórna
af mönnum hans; land sem freistaði
ekki utantrúarmanna til aðsetu.
Menn hans sáu ekki, hvað fyrir hon-
um va.lcti og fylltust kvíða. Þeir sáu
í huganum 20.000 manns farast ft
eyðimörk, og þegar Brigham varS
fárveikur nokkrum dögum síðar,
héldu þeir, a,o guð væri aö aðvara
hann.
Þessa bráðu og hræðilegu veiki
köliuðu þeir Fjallasótt. Hún kom
skyndilega og án þess, að orsök liemx-
ar væri kimn. Sjúklingarnir fengu
hitasótt með köldum svita og óráöi.
Þegar lestin var komin yfir Græna-
fljót, lágu margir þegar rúmfastir,
en enginn jafnþungt haldinn og Brig-
ham. Hann - veltk sér alla nóttina í
vagninum og talaði óráð. Sumir álitu.
að hann væri farinn að tala tunguiix,
en Heber vissi, að vinur hans var
mjög veikur. Heber vissi einnig, að
ailir förunautarnir voru sjúkir af
hræðsiu og álitu, að reiði guðs væri
yfirvofandi. „Ef hann deyr, hvað get-
um við þá gert?“ sögðu mennirnir.
Brigham dó ekki, en var of veik-