Úrval - 01.04.1946, Qupperneq 102

100
tJRVAL
Aðaláhýggjuefrii Brighams nvi var
ferðin til Missouri, sem varð að ger-
ast fyrir veturinn, en hann bar einnig
kvíoboga fyrir vetrarsetu manna
sinna hér. Þeír höíðu elíki komið
nógu snemma hingað til þess að hœgt
vœri aö uppskera samsumars það
korn, sem þe'ir höfðu sáð. Menniriör
gátu vitaskulcl lifað á rótum og kjöti;
en i fjarveru hans gátu Imlíánarnir
gert árás og tortímt þeim. Þegar
harin kæmi aftur, gátu öll húsin, Kór-
inn og varnargirðingin veiið brunn-
in til ösku. En hjá förinni varð ekki
komizt og þann 17. ágúst, tæpum
mánuði eftir hingaðkomu Brighams,
sendi hann fyrsta flokkinn af stað.
Hann ætlaði að hafa með sér helming
mannanna, flesta vagnana og uxana,
en engar vistir nema salt. Þann litla
matarforða, sem þeir áttu, þurftu
þeir, sem eftir dvöldust, að hafa.
Hann talaði einn morgun til þeirra,
sem eftir urðu, eins og þeir væru hans
eigin börn. Hann skipaði þeim að
vera á verði gegn Indíánunum, að
vera iðnum og starfsömum, að elska
hvern annan og gleyma ekki guði
sínum.
Þegar hann hafði lokið máli sínu,
hópuðust þeir í kringum liann, fullir
saknaðar og ótta. Hann sneri sér eitt
juidaftak undan, yfirbugaður af til-
finningmn sínum og sagði síðan.
„Góðir liálsar, við ætlum að stofna
hér voldugt ríki. Nú er ekki tími til
að hræðast. Ég verð að fara, en þið
verðið að bíða hér, sá og uppskera
fyrir okkur, sem komum næsta sum-
ar.“
„Þú veizt, að við erum ekki upp á
marga fiska án þinnar forustu," sagði
einhver úr hópnum. „Við getum reynt
að vera hér, en vertu ekki hissa þó þú
komir að okkur öllum daúðum næsta
sumar."
„Ef þið trúið á guo, munuð þið
öll verða á Ii.fi, þegar ég kem aftur.
Sg löfa því.“
En þegar vagnarnir lögðu út á hina
löngu slóð, sem lá til Missourifljóts,
var Brigham dapur í huga.
Veizla í óbyggðunwm.
Fátt bar til tíðinda i för þeirra
Brighams, fyrr en þeir höfðu farið
nokkur hundruð mílur. Einn morg-
un sér hann allt í einu hvar Porter
kemur ríðandi til baka á harð'astökki.
Hann færði slæmar fréttir.
„Þú trúir því ekki, Brigham! Parl-
ey Pratt og John Taylor eru komnir
hingað! Þeir lögðu af stað með hóp
af.mönnum og eru nú hér!“
Brigham var stundarkorn orðlaus
af undrun. „Guð minn góður!“ sagði
liann svo og kom varla upp orðunum.
Hann hafði falið þessum postulum að
líta eftir fólkinu hjá Missouri — og
svo höfðu þessir skynskiptingar ó-
hlýðnast skipunum hans.
Hann hélt áfram og hitti þá meft
1600 manns, karla, konur og börr-
sem voru á leið til Utah-hásléttunn-
ar.
Brigham skalf af reiði, þegar hann
sá Parley. „Hvað á þetta að þýða?“
þrumaði hann.
„Hvað?“ spurði Parley.
„Heimskinginn þinn! Þitt ístöðu-
lausa fífl! Hvað ætlar þú að gera við
þennan mannfjölda úti á eyðimörk
um hávetur? Ertu gengin af vitinu?"
Hann setti á ráðstefnu þegar í stað
og kallaði á hina postulana.
„Mér geðjast ekki að þessu ráð-
)agi,“ sagði hann reiðilega og leit
á Parley og John. „Málum kirkjunn-
a.r er stjórnað af tólf postulum og ég
er foringi þeirra. Við gerum áætlanir
öllum til hagsbóta, en svo koma ein-
hverjir þrákálfar og eyðileggja starf
okkar.
Parley bróðir, hvað ætlar þú aff
láta allt þetta fólk eta í vetur? Hvað
vissir þú um, hvort skógur væii tii
eldiviðar í landirm, sem við fundum ?
í Iowa höfðuð þið akra til að rækta
og hús til að búa í. Samt lögðuð þið
af stað i þessa heimskuferð. Ég þoli
elcki slíka óhlýðni!"
Brigham sneri sér við og gekk
burtu. Taylor gekk í veg fyrir hanx,
og tók í handlegginn á honum. „®g
hef hræðilegar fréttir að færa,“ sagði