Úrval - 01.04.1946, Qupperneq 120

118
ÚRVAL
xnn brátt burt og sendi Brigham bréf,
þar, sem hann íofaði að skipta sér
ekki af Mormónum, ef þeír gildu liku
líkt. Þetta var það, sem Brighani
vildi. Hann ætlaði að konia á fót
sameignarstofnunum — verzlunar-
fyrirtsekjmn sem samfélagið ætti.
Hann ætlaði að fullgera musterið,
sem hafði risið hægt og hægt. Hann
ætlaði að skreyta borgina með trjám
og tryggja hverjum borgarbúa gott
heimili með garði. Hann hafði í
hyggju að boða áhugalitlum trú-
bræðrum himneska hjónabandið sem
guðlega skyldu.
Dag nokkurn, þegar Brigham var
á gangi, sá hann háa, Iaglega stúlku,
sem bar höfuöið hátt. Him sagðist
heita Harriet Amelía Folson og for-
eldrar hennar voru nýskírðir. Þegai
hann bauð henni fylgd sína flúði
hún næstum frá honum, en Brigham
kom á eftir, hálfgramur.
Honum geðjaðist vel að foreldrum
hennar og sá, að þau voru guðrækin.
Þau urðu alveg forviða á komu hans.
,,Ég hitti dóttur ykkar,“ sagði
Brigham, ,,og mér geðjast svo vel að
henni, að mig langaði til að sjá for-
eldra hennar."
„Við erum mjög stolt af því að þér
skylduð koma,“ sagði faðirinn.
„Harriet systir virðist vera hrædd
við mig. Er ég kannski eins og ræn-
ingi á svipinn?“
Harriet roðnaði og leit niður fyrir
sig. Móðir hennar sagði fljótmælt:
„Það er mjög erfitt að kyimast
henni. Langar yður til að heyra hana
spila eða syngja?“
Áður en Brigham gæti anzað var
Harriet búin að grípa fram í:
„Mamma, ég vil það ekki.“
„Þú verður að gera þaS fyrir
Young forseta."
„Nei,“ sagði Harriet dáiítið reið.
„É;g geri það ekkert."
Móðirin andvarpaði og starði á
dóttur sína. „Ég held hún muni gera
það, ef þér komið aftur, Young for-
seti."
„Þá kem ég aftur," sagði Brigham
og stóð á fætui-.
Hann gekk út á götuna og fannst
hann hafa yngst um tuttugu ár. Hann
hafði hlægilega mikinn hjartslátt. i
fyrsta skipti í 61 ár hafði eitthvað
alveg sérstakt komið fyrir hann —
undarleg, ævintýraleg tilfinning',
sem hann hafði ekki þekkt áður.
Hann var svo glaður í bragði, að
þegar Heber mætti honum brá þeim
ágæta manni í brún.
„Það er engu líkara, en að þú hafir
fengið góðar fréttir," sagði hann.
„Heber, ég held ég sé að verða
ástfanginn."
„Hvað er þetta!“ hrópaði Heber
steinhissa. „Ástfanginn á þínum.
aldri!"
„Betra er seint en aldrei,“ sagði
Brigham og drap tittlinga.
„Þú átt við, að þú hafir aldrei
orðið ástfanginn áður?“
„Ekki eins og núna. Ég býst við,
að ég hafi alltaf verið of önnurn
kafinn til þess.“
Heber varð skelkaður. Ef hinn.
mikli kirkjuleiðtogi yrði ástfanginn &
þessum aldri, hvað mundi þá verða
uni kirkjuna?"
Sama kvöld fór Brigham í spari-
fötin og heimsótti Harriet í annað
sinn. Hann vildi reyna hvort henni
geðjaðist betur að sér í fallegum föt-
um. Hann ætlaði að fá hana fyrir
konu.
Harriet gat ekki varizt brosi, þeg-
ar hún sá, að hann hafði farið heim
tií að snyrta sig. Hann leit út eins
og stjómvitringur — en ekki eins og
elskhugi. Eftir nokkra stund báðu
foreldrarnir afsökunar, en þau
þyrftu að skreppa til nágranr.-
anna, og Brigham sendi þeim ástúð-
legt bros fyrir háttvísi þeirra. Þegar
hann var orðimi eimi með Harriet,
starði hann á hana dálítið kindar-
lega og spurði svo: „Geðjast þér bet-
ur að mér núna?“
Henni geðjaðist vel að honura
núna: hann var óframfærinn eins og
drersgur. Hún fann, að maðurinn var