Úrval - 01.04.1946, Qupperneq 122

120
ÚRVAL
ofursti . meS her irm í borgina. Brig-
ham veitti enga mótspyrnu. Hann
áleit að tími vopnanna væri liðinn.
En Heber var óður og uppvægur.
Honum fannst Brigham hafa breyzt
svo mikið síðan hann lcynntist
Harriet.
„Brigham, þú ert allur annar mað-
ur síðan þú hittir þes3a stúlku.
Ætlarðu að láta þessa bannsetta her-
menn setjast að rétt við borgina?
Og skilurðu það ekki, að ef þú kvæn-
ist aftur núna þvert ofan í tvíkvænis-
lögin fer allt í uppnám austurfrá?"
„Við sjáum til,“ svaraði Brigham
rólega.
Og jafnvel meðan orðrómur var
á sveimi um, að handtaka hans væri
yfirvofandi, hélt hann áfram að biðla
til Harriet Folson.
A köldu desemberkvöldi, þegar
fönninni hióð niður í borginni, fór
hann á fund ungu stúlkunnar, ákveð-
inn í því að fá jáyrði hennar. Harriet
sat við arininn og Brigham dró stól-
inn til hennar og leit á hana. „Harriet
systir, ætlarðu að giftast mér?“
Hún leit ekki á hann, heldur starði
í sedrusviðarlogana. „Young for-
seti,“ sagði hún að lokum, „ef ég
giftist þér verður það með ákveðn-
um skilyrðum.“
„Hver eru þau?“
„í fyrsta lagi vil ég hafa mitt
eigið heimili. Ég vil ekki búa i þess-
inn stóru, Ijótu húsum, sem hinar
konurnar búa í.“
„Þá það, ég skal byggja handa
þér hús.“ Hann hugsaði sig um
stundarkom og bætti við: „Ég skal
byggja handa þér höll.“
„X öðm lagi,“ hélt hún áfram og
starði enn í logana, „vil ég ekki sitja
heima og sauma og spinna. Ég vil
ferðast með þér. Þegar þú húsvitjar
í landnáminu fer ég með þér.“
Hún setti, að því er Brigham
fannst, fremur harða kosti. „Ég býst
við, að þú getir farið ef þú vilt. En
það er lítið gaman að aka mörg
hundruð mílur í vagni eftir rykug-
ium vegum."
„Ég verð að fara,“ sagði hún ákveð-
in. ,,í þriðja lagi skaltu ekki búast
við, að ég verði vingjamleg við kon-
urnar þínar. Ég vil vera aðalkonan.
Ég á við, ef þú ferð með einhverjar
aðrar en mig á dansleik eða í leik-
húsið verður þú að dansa við mig
fyrsta dansinn og ég verð alltaf að
fá að sitja þér til hægri handar.“
Brigham sárnaði þessi krafa. Það
hafði oft verið sagt að hann ætti
eftirlætiskonu; ef hann léti eftir
Harriet, mundi verða sagt að ein
slxk hefði bæzt í hópinn. „Þú ert
ófáanleg til að hætta við þessa ósk?“
„Ég er það.“
„Nokkuð fleira?"
„Já. Það er nokkuð, sem þér
kannski finnst lítilfjörlegt. Þú átt
konu, sem heitir Harxiet, svo að ég
ætla að láta kalla mig Amelíu.“
„Það er auðvelt að veita þá bæn.
Ég vildi að allar hinar kröfurnar
væru jafnskynsamlegar."
„Þær eru allar skynsamlegar. Þú
ert ekki kona.“
„Jæja, ef ég lofa þessu öllu, ætlar
þú þá að giftast mér?“
„Já.“
„Harriet, mér firmst þú vera ósann-
gjörn.“
„Eins og ég sagði, þá ertu ekki
kona. Mér finnst guð hafa tekið litið
tillit til konunnar i þessu himneska
hjónabandi.“
Brigham horfði í eldinn og hugsaði
sig um. „Ég lofa þessu,“ sagði hann
svo.
Nýja konan.
Brigham lét undireins hefja bygg-
ingu á stærðarhúsi handa Amelíu, en
fyrst eftir brúðkaupið dvaldi hún í
smákofa ein síns liðs. Hún borðaðí
oft með Brigham í hinum stóra mat-
sal i Húsi ljönsins og hann hélt lof-
orð sitt að sitja hjá henni einni. Þau
sátu við lítið borð fyrir enda salsins,
en hinar konurnar og börnin til
beggja hliða við stórt langborð. Ame-
lía bar ski-autleg klæði og gimsteina