Úrval - 01.08.1946, Blaðsíða 5

KERTALJÓS 1 VlNARBORG
3
Brátt stóð gamli maðurinn
upp, tók barnið í fang sér og
lagði af stað út úr kirkjunni.
Á meðan ég hafði horft á þau,
hafði mér fundizt ég vera eins
og boðflenna, sekur um helgi-
spjöll. En enda þótt mér væri
enn eins innanbrjósts, gat ég
ekki ráðið við þá löngun mína
að standa upp og fylgja þeim
eftir út að kirkjudyrunum.
Fyrir utan dyrnar stóð lítið,
heimagert ökutæki — óvandað-
ur trékassi með bognum kjálk-
um, sem festir höfðu verið á
gömul og gúmmílaus barna-
kerruhjól. Öldungurinn setti
bamið í kassann og breiddi tóm-
an kartöflupoka yfir það. Þegar
ég stóð þarna hjá þeim, varð
mér ljóst, að grunur minn var
á rökum byggður. Hver dráttur
í hinu þreytulega andliti gamla
mannsins, snyrtilegt yfirskegg-
ið, svipmikið nefið og stolt aug-
un undir miklum brúnum, bar
vott um að hér var maður af
ósviknu höfðingjakyni, einn af
þeim borgurum Vínar, sem
stríðið hafði að ósekju eyðilagt.
Ég þóttist viss um, að litla
stúlkan, sem var nauðalík hon-
um í andliti, mundi vera sonar-
eða dótturdóttir hans. Þegar
hann hafði lokið við að vefja
pokanum utan um barnið, með
fíngerðum, æðaberum höndun-
um, leit hann á mig.
Spurningarnar ætluðu að
ryðjast fram á varir mínar, en
eitthvað, persónuleikinn í and-
litinu, lagði hömlur á forvitni
mína. Bg gat aðeins sagt, vand-
ræðalega:
,,Hann er kaldur núna.“
Hann svaraði mér hæversk-
lega. ,,Það er hlýrra heldur en
verið hefir í vetur.“
Það var þögn. Mér varð litið
á bamið, sem starði á okkur
með bláum augum sínum.
„Stríðið", sagði ég og horfði enn
á litlu stúlkuna.
„Já, stríðið," svaraði hann.
„Sama sprengjan drap föður
hennar og móður.“
Það var enn löng þögn.
„Komið þér hingað oft?“ Ég
sá eftir að hafa spurt svona
klaufalega, jafnskjótt og orðin
skruppu af vörum mér. En hann
lét sem ekkert væri.
„Já, á hverjum degi, til þess
að biðja.“ Hann brosti dauflega.
„Og líka til þess að sýna góðurn
guði, að við erum ekki reið við
hann.“
Ég gat engu svarað. Og með-
an ég stóð þama þögull, rétti
hann úr sér, hneppti að sér