Úrval - 01.08.1946, Blaðsíða 48

46
ÚRVAL
Allen, prófessor við Cornellhá-
skóla, segir frá því að taldar
höfðu verið matfangaferðir
músarrindilsmóður frá sólar-
upprás til sólarlags. Hún fór
1217 ferðir.
Hvernig fer fuglamóðirin að
því að ákveða, hvaða unga hún
eigi að fæða í hvert skipti ?
Náttúran hefir leyst þann vanda
með því að innrétta kok ung-
anna þannig að þeir eru þeim
mun lengur að kingja sem þeir
hafa fengið meira í magann.
Móðirin lætur matinn í ginið á
einhverjum unganna, og ef ung-
inn gleypir ekki bitann strax,
tekur hún hann aftur og setur í
ginið á öðrum. Unginn sem
gleipir bitann strax er svangur.
Af því að fuglarnir hafa eng-
ar tennur verða þeir að
„tyggja“ fæðuna í fóarinu, sem
er hluti af maganum. í því eru
vöðvaþykkildi, sem mala fæð-
una líkt og korn milli kvarna-
•
steina, auk þess sem meitingar-
vökvarnir eru mjög sterkir.
Þeir gleypa líka sand og smá-
steina, sem setjast í fóarnið og
hjálpa til að mylja fæðuna. Æð-
arfuglinn gleypir til dæmis heila
skelfiska og krabbadýr og myi-
ur skeljarnar í fóarninu svo að
þær verða að fínum kalksandi.
Eins og flest villt dýr eru
fuglarnir gæddir ýmsum skynj-
unarhæfileikum, sem manninn
skortir alveg eða eru mjög lítið
þroskaðir hjá honum. Merkileg-
astur þeirra er ef til vill næm-
leikinn yfir áttum. Menn hafa
getið þess til, að fuglarnir
skynji segulstrauma jarðarinn-
ar, séu eins konar lifandi átta-
vitar. Eitt sinn voru teknar sjö
svölur nálægt hreiðrum sínum
í Bremen í Þýzkalandi, þær
merktar með rauðum lit, farið
með þær í flugvél til Croydon á
Englandi og sleppt þar. Snemma
næsta dag voru fimm þeirra aft-
ur komnar í hreiðrin sín í Brem-
en.
Ást og vinátta.
„Á meðan við elskum, þjónum viö. Á meðan við erum elskuð
enim við ómissandi. Og enginn maður er einskis nýtur á meðan
hann á vin.“
R. L. Stevenson.