Úrval - 01.08.1946, Blaðsíða 117

ÉG FINN HEIMINN MEÐ FINGURGÓMUNUM
115
Aibert Terhune segir frá blind-
um hundi, sem hafði svo næma
heym, að hann gat hlaupið
beint að steinvegg og staðnæmst
nokkra þumlunga frá honum.
Það hefir verið mikið rætt um
þessa „blindu skynjun.“ Sumir
hafa haldið því fram, að hún
byggðist á snertiskyni á enni
eða andliti. En vísindamenn
komust að því fyrir nokkrum
árum, að sé bundið fyrir eyru
hinna blindu, hverfur þessi
hæfileiki að skynja hluti. Það er
því engum efa bundið, að þessi
nýja ,,skynjun“ er nátengd
heyrninni. En gagnstætt skoðun
almennings, er heyrn blinds
manns lakari en hins, sem hefir
fulla sjón. Blindur maður er ein-
ungis næmari fyrir hávaða, af
því að hann einbeitir sér við að
hlusta.
Eitt hvöld lærði ég að nota
bergmál til þess að átta mig.
Allt blint fólk hefir að sjálf-
sögðu heyrt getið hinna furðu-
legu afreka Torger Liens að því
er bergmál snertir. Þegar hann
ber niður göngustaf sínum,
skynjar hann nákvæmlega tré
og byggingar, sem eru í nánd.
Hann þarf ekki annað en að
smella með fingrunum, til þess
að vita, hvað herbergi er stórt
eða hvort það er tómt eða búið
húsgögnum. Eitt hvöld fór ég
að reyna þetta, þegar ég villtist
í byl.
Ég smellti með fingrunum og
hlustaði. Bergmálið fylgdi
trjánum meðfram ánni og barst
aftur til mín dauft og sundrað.
Því hærra, sem ég smellti, þeim
mun fjarlægari voru húsin,
sem ég gat greint. Hraði
bergmálsins gaf fjarlægðina til
kynna. Þegar ég nálgaðist bygg-
ingu, jókst hraðinn, unz ég var
kominn í nokkra faðma fjar-
lægð, þá rann smellurinn og
bergmálið í eitt. Ég var svo
hrifinn af þessari uppgötvun,
að ég stóð þarna og smellti með
fingrunum, þangað til nætur-
vörðurinn kom og spurði, hvað
um væri að vera.
Þegar ég fór í fyrsta skipti
einn míns liðs til borgarinnar
Minneapolis, þar sem ég var
ókunnugur, kynntist ég mann-
legu eðli á þann veg, að ég fékk
aukið traust á framtíðinni.
Lögreglumenn, vagnstjórai’,
samferðarfólk og fólk á göt-
unum kepptist við að hjálpa
mér. Um kvöldið taldi ég upp 14
manneskjur, sem höfðu veitt
mér aðstoð — og flestir höfðu
líklegast sagt við sjálfan sig: