Úrval - 01.08.1946, Blaðsíða 52

50
ÚRVAL
„Rólegt“ fólk er venjulega
ekki allt þar sem það er séð.
Taugaóstyrkur þess er eins og
vatn á bak við stíflu, þó að eng-
inn sjái ólgu í hegðun þess, er
jafnvíst að taugaorka þess leitar
einhvers staðar útrásar í öðru
formi, t. d. líkamlegum sjúk-
leika, svefnleysi eða gráti í ein-
rúmi.
Aðrir eru greinilega tauga-
óstyrkir. Þeir eigra um, núa
hendurnar, keðjureykja eða
þjást af tíðum hjartslætti.
Þeir sem hafa hemil á tauga-
óstyrk sínum eru óneitanlega
miklu viðkunnanlegri og þægi-
legri í umgengni en hinir sem
skortir stillingu og jafnvægi í
framkomu. En frá heilbrigðis-
legu sjónarmiði höfum við lagt
of mikla áherzlu á gildi sýndar-
stillingar í framkomu. Raun-
verulega getur „rólegt“ fólk
verið jafntaugaóstyrkt og
„órólegt" fólk. Munurinn er
há, að það notar ólíkar að-
ferðir til að létta á taugaspennu
sinni.
Sumar aðferðir til að létta á
taugaspennu eru ótvírætt merki
um taugaóstyrk, og fólk sem
notar þær sætir aðfinnslum og
athlægi. Aðrir hafa enga sýni-
lega útrás fyrir taugaspennu.
Slíkt fólk þjáist oft af tíð-
um hjartslætti, hægðatregðu,
nýrna- eða magasjúkdómum.
Vandinn er að finna beztu
aðferðina til að veita þessari
orku útrás svo að manni verði
léttir að.
Fyrir frumkonuna var þetta
ekkert vandamál. Taugaspenna
hennar orsakaðist yfirleitt ekki
af öðru en ótta við líkamlega
hættu. Slíkri ógnun svaraði hún
alltaf með líkamlegu viðbragði:
með því að leggja á flótta eða
berjast fyrir lífi sínu, og þanaig
fékk hún útrás fyrir taugaorku
sína. Nútímakonan getur ekki
klórað og barið til þess að fá út-
rás fyrir taugaorku sem mynd-
ast við áhyggjur og árekstra í
daglegu lífi!
ÖIl þessi taugaorka, sem einu
sinni var svo lífsnauðsynleg, á
nú erfitt með að fá útrás. Fyrr
eða síðar finnur hún þó leið til
útrásar.
Skipta má mönnum í f jóra
meginflokka eftir því hvernig
þeir fá útrás fyrir taugaorku
sína.
í fyrsta lagi eru þeir sem veita
samansafnaðri taugaorku útrás
með líkamlegri áreynslu. Konan
sem fór niður í kjallara. og þvoði
stórþvott þegar hún heyrði að