Úrval - 01.08.1946, Blaðsíða 38

36
ÚRVAL
leið og hann leit á hana, sá
hann, að henni hafði tekizt það,
eins og hann hafði alltaf verið
sannfærður um að henni mundi
takast það.
Þá var það að leiftursnöggt,
kvíðafullt augnatillit hans
spurði: „Hvor?“ Hún skildi það
eins ljóst og ef hann hefði kall-
að það fullum rómi þaðan sem
hann stóð. Það mátti engan
tíma missa. Spurningin hafði
verið borin fram á snöggu auga-
bragði; það varð að svara henni
jafnfljótt.
Hægri hönd hennar hvíldi á
flosuðu handriðinu fyrir fram-
an hana. Hún lyfti hendinni og
færði hana snöggt, en stutt, til
hægri. Enginn sá þetta nema
elskhugi hennar. Allra augu
hvíldu á manninum á sviðinu.
Hann sneri sér á hæl og gekk
föstum, hröðum skrefum þvert
yfir sviðið. Allra hjörtu hættu
að slá, allir héldu niðri í sér
andanum, allra augu mændu á
ungmennið. Án þess að hika
gekk hann að hurðinni hægra
megin og opnaði hana.
Og nú kemur spumingin, sem
brennur á allra vömm: hvort
var það tígrisdýrið eða mærin,
sem kom út um dymar?
Því meira sem vér íhugum
þessa spumingu, því erfiðara.
verður oss um svar. Hún krefst
grandskoðunar mannshjartans,
sem liggur í gegnum villugjamt
völundarhús mannlegra ástríða,
þar sem mjög erfitt er að rata..
Hugleiddu það, háttvirti les-
andi, ekki frá þínu eigin sjónar-
miði, heldur frá sjónarmiði
þessarar blóðheitu, hálfvilltu
prinsessu, sem logar innra frá
sameiginlegum eldi örvænting-
ar og afbrýðisemi. Hann var
henni glataður, en hver átti að
hljóta hann?
Hversu oft hafði hún ekki,
bæði í vöku og svefni, gripið
höndum í ofboðslegri skelfingu
fyrir andlit sér, þegar hún hugs-
aði til þess ef elskhugi hennar
opnaði hurðina þar sem blóð-
þyrst tígrisdýrið beið fyrir inn-
an!
En hversu miklu oftar hafði
hún ekki séð hann fyrir framan
hina hurðina! Og hvað hún
hafði gníst tönnum og rifið hár
sitt, þegar hún sá fagnandi við-
bragð hans um leið og mærin
kom út um dyrnar! Hvað sá!
hennar hafði brunnið í angistar-
eldi, þegar hún sá hann hlaupa
til móts við þennan kvenmann
með rjóðar kinnar og tindrandi
augu; þegar hún sá hann leiða