Úrval - 01.08.1946, Blaðsíða 127

SG finn heiminn með fingurgómunum
125
gott með þessu, en hann var að
bregða fæti fyrir mestu von
mina. Ég vildi sem sé að farið
væri með mig eins og hina og
mér væri á engan hátt ívilnað.
Það var ekki fyrr en ég gekk
í Phi Gamma-félagið, að skóla-
bræður mínir litu á mig sem
jafningja sinn. Vígsluathöfnin
var róstursöm og ég fékk full-
komlega minn skerf. Þegar ég
var háttaður um kvöldið, var ég
þakklátur fyrir eitt, — að ég
hafði að minnsta kosti eins
margar skrámur og marbletti
og hinir.
Skólaárin f jögur voru fljót að
líða, og ég var talsvert vitrari
og reyndari að þeim loknum.
Námsfélagar mínir fengu
atvinnu, en enda þótt ég skrif-
aði öllum blindraskólum, fékk
ég engin tilboð. Ég beið allt
sumarið, en án árangurs.
Loks, í septembermánuði,
frétti ég að verið væri að opna
bókasafn við blindraskólann í
Faribault. Ég fór á fund for-
stöðumannsins og fékk stöðuna
— 50 dollara, auk fæðis og hús-
næðis. Þar sem ég var nú orð-
inn fjárhagslega sjálfstæður, en
það haf ði ég ekki gert mér vonir
um að verða, hóf ég starf mitt
við bókasafnið glaður og ánægð-
ur. '■
Eftir því sem tímar liðu,
breyttist auðvitað margt heima,
en þegar ég fór þangað í heim-
sókn, varð ég ekki var við neina
breytingu. Ég hitti fólk, sem ég
hafði þekkt áður, en mér fannst
það alltaf vera eins. Raddimar
voru óbreyttar. Þessvegna kom
það flatt upp á mig, þegar mér
varð það allt í einu ljóst, að út-
lit þess hafði breytzt.
,,Hver er þessi myndarlega
gráhærða kona, sem býr í
næsta húsi?“ spurði ókunnur
maður mig eitt sinn, er ég var
staddur heima.
„Myndarleg gráhærð kona?“
hugsaði ég með mér. „Ég veit
það ekki. Frú D. býr þar.“
„Já, það er rétt. Ég man það
núna.“
„En frú D. er ekki gráhærð.
Hún er Ijóshærð."
„Nei. Það getur verið að hún
hafi verið ljóshærð einhvern-
tíma, en hún er gráhærð núna.“
Það var ótrúlega örðugt fyrir
mig að sætta mig við þessa til-
hugsun. Ég var eins og Rip van
Winkle, sem vaknaði af svefni,
og gat ekki skilið að mörg ár
höfðu liðið meðan hann svaf og
breytt bæði honum og öðrum.