Úrval - 01.09.1960, Blaðsíða 18

Töf rahylkið
Vinur rainn, leikarinn, sat
einn við borð í veitingastofunni,
svo að ég tyllti mér hjá honum.
Venjulega var hann manna
kátastur, en nú var hann þung-
búinn og þögull.
— Hvað er að? spurði ég.
Peningar eða — konan?
— Konan, sagði hann, og
beit á vör.
— Segðu frá, sagði ég, það
léttir.
— Konan mín er leikari eins
og þú veizt, og hjátrúarfull eins
og margir leikarar. Þegar við
giftum okkur var okkur gefið
lítið glerhylki. í því var tær
vökvi, og að því er gefandinn
sagði, átti vökvinn að haldast
tær svo lengi sem við værum
hvort öðru trú, en brigði þar
útaf, myndi vökvinn sortna.
— Trúðir þú þessu bulli?
— Auðvitað ekki, en ég gerði
konunni það til eftirlætis að
setja hylkið upp á hyllu, eins
og til þess að tákna ást okkar.
Núnú, dag nokkum fyrir svo
sem viku sagði konan að hún
ætlaði að skreppa til móður
sinnar, sem ekki á heima í bæn-
um, og gista um nótt, því að
gamla konan væri lasin, en
koma aftur að morgni. Þetta
kvöld komu nokkrir vinir mín-
ir í heimsókn. Einn þeirra rak
augun í hylkið, og spurði um
það, og ég sagði honum hið
sama og þér. Meðan ég var að
blanda frammi í eldhúsi, datt
piltunum í hug að gera mér
grikk, Jbóku hylkið og fylltu af
bleki. Ég sá þetta um leið og ég
kom inn, og hugsaði mér að
kippa því í lag þegar þeir væru
famir. En þegar þar að kom,
var klukkan orðin æði margt,
en ég svolítið rykaður, svo að
ég gleymdi þessu. Þó mundi ég
eftir hylkinu um leið og ég
vaknaði um morguninn, og
flýtti mér niður í stofu — en
varð of seinn.
— Ég skil, sagði ég. Konan
hefur komið snemma, séð hylkið
með svörtum legi, sakað þig um
framhjáhlaup, og farið leiðar
sinnar.
— Það var miklu verra, sagði
leikarinn. Þegar ég kom niður
var konan að taka til morgun-
verð. Hún faðmaði mig mjög
ástúðlega og kyssti mig. Á hill-
unni stóð fjandans hylkið —•
fullt af litlausum vökva.