Póllinn - May 2023, Page 8

Frá unga aldri er okkur kennt um ábyrgð og fyrirgefningu, hvernig við eigum að
taka ábyrgð á eigin gjörðum og biðja þau sem við höfum sært fyrirgefningar. Þessi
góði eiginleiki að taka ábyrgð tekur að dala fljótt þegar við lærum að oft duga
innantómar afsakanir. Það muna líklegast mörg eftir atviki á leikskólanum þar sem
einhver ýtti einhverjum. Starfsmaður af leikskólanum kom svo í kjölfarið og ræddi
við barnið um að biðjast fyrirgefningar. Það fór með hangandi haus og muldraði
fyrirgefðu. Síðan rétti það út hendina og þar með var málið búið, eða hvað?
Við lærum einnig það að vera „stærri manneskjan“ þegar einhver gerir okkur mein.
Við eigum þá að vera stærri og sýna ekki sama viðmót. Þegar einhver slær mig slæ ég
hann ekki á móti. Þó þetta sé góður lærdómur þá getur hann leitt til öfga. Þegar
minnihlutahópar á Vesturlöndum verða fyrir áreiti er oft búist við því að þeir haldi
kjafti og haldi áfram að ganga sinn veg. Þeir eiga að vera prúðir og þakka fyrir það að
mega búa í hinum Vestræna heimi þar sem þeir lifa við svo mikil „forréttindi“.
Á seinustu árum hefur samtalið um ábyrgð og fyrirgefningu legið í loftinu, með
tilkomu MeToo heyrum við stanslausar umræður um slaufunarmenningu,
ábyrgðarleysi gerenda og hvenær við eigum nú að fyrirgefa þeim. Sumum finnst
þetta fullgróft að slaufa fólki þar sem samkvæmt lögum er „sakleysi uns sekt er
sönnuð“. Þetta hefur verið notað til að rengja frásagnir þolenda og þar með vísa
þeirra hlið á brott. Þó að sumum finnist vera fleiri en ein hlið á svona málum þá
finnst öðrum það ekki skipta máli. Þá nýtum við samt sem áður þennan rökstuðning
einnig í þeim málum sem man myndi telja að væru frekar augljós.
Flest geta sammælst um það að ef að manneskja drepur aðra manneskju með fleiri
en eitt eða tvö vitni á staðnum þá er líklegt að þessi einstaklingur hafi framið
morðið, eða hvað? Því að í málum þar sem annar einstaklingurinn er hluti af
minnihlutahópi þá virðist allt breytast. Þegar gerandinn er í minnihlutahópi þá er
m.a. sagt „sendum þau aftur til landsins sem þau koma frá“. „Þetta er allt skíta pakk
sem kemur frá ___“o.s.frv. en þegar einhver úr minnihlutahóp er þolandinn þá
koma oft líkar upphrópanir „þau hefðu kannski aldrei átt að koma hingað“. Við
sjáum þetta mjög sterkt í fjölmiðlum. Þegar gerandi er frá öðru landi þá er það strax
tekið fram að „útlendingur“ hafi framið glæpinn en þegar hvítur á leik þá er það
„einstaklingur með geðræn vandamál“ eða bara „einstaklingur“.
Hatursglæpir
Köllum rasismann
það sem hann er
6