Gátt - 2010, Blaðsíða 68

68
F R Æ Ð S L U M I Ð S T Ö Ð A T V I N N U L Í F S I N S
g á T T – á R S R I T – 2 0 1 0
L Í F I Ð M E Ð L E S b L I N d U
V I Ð T A L V I Ð H E L g A I N g I M A R S S o N N E M A N d A Í F A R S K ó L A
N o R Ð U R L A N d S V E S T R A
gUÐNý jóHANNESdóTTIR
Helgi tekur á móti blaðamanni á
fallegu heimili sínu við Eskihlíð á
Sauðárkróki. Við hittumst seinni part
á sunnudegi og er Helgi nýkominn
frá því að sækja hross yfir í Hjaltadal.
Ég finn að Helgi er örlítið kvíðinn fyrir viðtalinu og segi hug-
hreystandi að ég hafi enn sem komið er ekki misst viðmæl-
anda. Við hlæjum bæði en eftir því sem líður á viðtalið geri
ég mér grein fyrir ástæðum kvíða Helga, sem hugsar með
hryllingi til skólagöngu sinnar. – Hún var bara martröð, það
eru engin önnur orð yfir hana. Allt lesefni lá illa fyrir mér og í
framhaldinu átti ég í erfiðleikum með allt nám. Ég hafði góða
kennara inn á milli en síðan kom alltaf nýr kennari á hverju
hausti og það var eins og upplýsingar um mig gengju aldrei
á milli kennara og ég var alltaf kominn aftur á byrjunarreit.
Ég var látinn lesa upp fyrir framan allan bekkinn sem var
náttúrulega algjör martröð fyrir mig. Haust eftir haust var ég
settur í þessar aðstæður sem í framhaldinu buðu upp á það
einelti sem ég varð fyrir, rifjar Helgi upp.
Sjálfur segist hann ekki hafa átt neina vini úr sínum
árgangi og að hann hafi ekki haft áhuga á að fara á bekkjar-
mót. Svo djúpt ristir lífsreynsla hans úr skóla, öllum þessum
árum síðar. Það mætti kannski telja að viðmælandi minn
væri kominn hátt á sjötugsaldur en svo er ekki. Helgi er ekki
nema 38 ára gamall.
Var aldrei boðið upp á neina greiningu? – Nei, ekki hér.
Mágkona mömmu sem þá var kennari við Melaskóla kom
henni í samband við sérkennara þegar ég var níu ára gamall.
Við mamma fórum suður til Reykjavíkur í nokkra daga en sú
ferð var algjörlega að frumkvæði mömmu. Ég var látinn taka
próf þar sem ég skoraði lágt á sumum sviðum en á öðrum
skoraði ég á við 14 ára ungling. Greiningin sem ég fékk hét
Guðný Jóhannesdóttir
Helgi Ingimarsson á Sauðárkróki hætti námi um áramót veturinn sem hann var í níunda
bekk (nú tíundi bekkur), en hann hafði í gegnum alla sína skólagöngu barist við lesblindu
án þess að fá hana nokkurn tímann viðurkennda. Hann upplifði sig alltaf sem bæði latan og
illa gefinn í skólanum. Skólastjórinn spurði hvort hann ætlaði alla tíð að vera blettur á þjóð­
félaginu. Það var ekki fyrr en fyrir þremur árum að Helgi fékk uppreisn æru, er eiginkona
hans skráði hann í lesblindugreiningu hjá Farskóla Norðurlands vestra. Viðtalið tók Guðný
fyrir fréttablaðið Feyki, 30. september 2010.
ekki lesblinda á þeim tíma en mamma fékk engu að síður
plagg þess efnis að ég ætti í örðugleikum með lestur. Mamma
fór með plaggið til skólastjórans en þar virðist það einungis
hafa endað ofan í skúffu því haustið eftir byrjaði allt á sama
veg. Ég var látinn lesa upp í tíma og kom algjörlega niður-
brotinn heim. Mamma hafði þá samband við kennarann minn
sem hafði aldrei séð plaggið. Þannig gekk þetta ár eftir ár að
ég var pikkaður upp og gerður að fífli fyrir framan alla, aldrei
var ég beðinn afsökunar heldur var mér látið líða eins og ég
væri bæði latur og heimskur. Síðan var farið að taka mig út úr
tímum og þá hófst söngur hjá samnemendunum sem fannst
ósanngjarnt að ég færi úr tíma en ekki þeir. Ég einangraði
mig því félagslega og leið mjög illa. Þegar ég hugsa til baka til
skólagöngu minnar fæ ég einfaldlega hroll, segir Helgi.
Æ T L A R Þ ú A Ð V E R A b L E T T U R á
Þ j ó Ð F é L A g I N U ?
Fermingarárið sitt fór Helgi að vinna hjá útgerðinni og vann
hann þar tvö sumur. Haustið sem hann fór í níunda bekk vann
hann með skólanum og um áramót ákvað hann að fara ekki
aftur í skólann. – Öfugt við skólann leið mér vel í vinnunni.
Þar var ég alls ekki útundan félagslega jafnvel þó vinnufélag-
arnir væru allir eldri en ég. Ég fór að skrópa í skólann enda
langaði mig ekki að vera þar, ég var farinn að sækja í að
láta reka mig út úr tímum. Í eitt skipti sem ég hafði verið
rekinn út tilkynnti ég skólastjóranum að ég væri hættur. Þá
horfði hann á mig og sagði; – Ætlar þú að vera blettur á þjóð-
félaginu? Þetta voru stór orð við ungling og lengi vel þorði
ég ekki að segja mömmu hvað hann hefði sagt við mig. Ég
hætti í skólanum en orð skólastjórans sátu í mér og gera enn.
Við vorum tveir sem hættum í skólanum þennan vetur og