Læknaneminn - 01.12.1974, Blaðsíða 22

atriði ýmis: sögutöku, skoðun og ýmislegt í hemato-
logiu og öðru almennt. Auk þess voru margir kynn-
ingartímar um spítalann, deildir og undirdeildir og
boðleiðir deilda á milli.
Við vorum tveir á handlœknisdeild sem hafði yfir
ca. 170 rúmum að ráða og þar lágu að meðaltali ca.
150 hvern dag. Aðgerðaherbergi voru 9, auk þess
sérstakt röntgenherbergi fyrir coronary angiograf-
iur og fleiri rannsóknir og annað fyrir gifsspelkanir
o. fl. Aðgerðir voru um 30 hvern dag. Fyrirlestrar
og fundir a. m. k. 10 tíma hverja viku og voru það
meinafræðifundir, kynningar í athyglisverðum til-
fellum, dánarorsakafundir, krufningarfundir, kunn-
áttukannanir og auk þess ýmsir fyrirlestrar. Þessir
fundir voru reyndar upp og ofan en flestir góðir.
Mætingaskylda var á alla þessa fundi auk þess að
maður sótti „Clinical Clerkship“-fundinn, að vísu
varð smá „overlap og interference“ og varð því tíma-
sókn ekki nema 14 og upp í 18 tímar á viku. Fyrstu
vikuna sótti ég tíma og áttaði mig nokkuð á hlutun-
um. Næstu 2 vikur var ég á almennri deild. Sjúk-
lingunum, um 30 að tölu, var dreift um ýmsar hæðir
spítalans. Þetta byggist á því að spítalinn er rekinn
eins og hótel sem „attending physicians“ leggja inn
á. Um innlagnir þessara sjúklinga og aðgerðir sáu 4
„attending“. Það eina sem sameiginlegt var þessum
sjúklingum voru 1 kandídat og 1 aðstoðarlæknir
sem sáu um sögutöku, dagála, allar vökvauppsetn-
ingar, niðursetningar magaslanga, þvaglagnir, um-
búðaskiptingar, aðstoðuðu við aðgerðir og sóttu
alla fundi. Var þetta allnokkuð og oftast hyrjað 6.30
-7 og verið að fram á kvöld milli vakta.
Þarna gekk ég stofuganga eins og gengur, tók
nokkrar sjúkrasögur og kynnti 2 eða 3 tilfelli og
fékk að „assistera" við allar aðgerðir. Töluverða
kennslu fékk ég þarna, mest hjá aðstoðarlækni ein-
um sýrlenzkum. Síðan var ég 2 vikur á „Staff ser-
vice“, þ. e. a. s. þar voru lagðir inn sjúklingar sem
komu inn gegnum slysavarðsstofu og göngudeild.
Var þar fróðleg dvöl. Um 3 vikum áður en ég kom
voru þeir að hugsa um að koma sér upp færibandi.
Þannig var nefnilega að 3 vinir með hríðskotarifíla
settust upp á fjölskyldu eina og lentu í smá útistöð-
um við 100 manna lögreglulið u. þ. b. 200 m frá
spítalanum. Urðu þar sviptingar allharðar með eld-
rörum, vélbyssum, skammbyssum o. fl. Hinni al-
mennu bandarísku arfleifð og hluta einstaklings-
frelsis, sem sumir kalla framlengingu á penis.
Féll þar í valinn einn vegfarandi og einn lögreglu-
maður dó, decerebreraður viku áður en ég kom.
Auk þess fengu fjölskyldumeðlimir nokkrar kúlur
í sig, auk þeirra hópur lögregluþj óna og nokkrir
vegfarendur. Litlum sögum fór svo af vinunum.
Jæja, þær 2 vikur sem ég var þarna komu inn nokk-
ur tilfelli af sömu tegund og þar af mikið aorto-
ur tilfelli af sömu tegund og var fróðlegt að assistera
við nokkur þeirra. Einnig voru allmargar aðgerðir
á gömlum fistlum eftir kúlugöt og úttæmingar úr
abscessum af svipuðum orsökum.
Næstu fjórar vikur róteraði ég svo á svæfingu,
æðakirurgiu, urologiu og orthepediu, viku á hverj
um stað. Ekki ætla ég að fara náið út í það, nema a
æðakirurgiunni. Voru þeir eðlilega mikið í bypass-
aðgerðum (framhjáhlaupum) og þar af mikið aorto-
coronari. A svæfingadeildinni fékk ég mikið að gera,
3 spinaldeyfingar auk þess nokkrar léttar svæfingar
og telst það mikið á þeirra mælikvarða.
Fólhið
Bandaríkjamenn eru yfirleitt vingjarnlegt og
hjálpsamt fólk og við flesta sem ég kynntist líkaði
mér mjög vel. Oftast naut ég norræns útlits og
greinilega var það hagstæðara en að vera gulur með
augun á ská og epicanthus, eða þá dökkur yfirlitum.
Þó var þetta dálítið tvíeggjað á tíðum.
Oft fengum við heimboð og var boðið i „picnics1'
og einnig bauð læknir einn mér í veiðiferð, en tölu-
verð silungsveiði er þarna í Ohio. Var veiðistaður-
inn drullug tjörn sem úr rann smálækur, allt fullt af
regnbogasilungi. Veiðin var svo steikt á litlum veit-
ingastað þar hjá og etin með beztu lyst eftir á. Ann-
ar bauð mér svo heim einn sunnudag og var þar
furðu gaman eftir á.
Hverfið sem spítalinn er staðsettur í fellur undir
skilgreininguna „bad neighbourhood“ og stóð reynd-
ar undir nafni. Ég fór reyndar allra minna ferða
gangandi eða á hjóli, enda þjónusta strætisvagna
ekki upp á marga fiska og bíl hafði ég ekki. Þetta
þótti víst allglæfralegt, en ég hugsaði nú ekki veru-
lega um það. Nokkrum sinnum varð þetta þó hálf
óþægilegt. Tvisvar kom flaska vaðandi út um bíl-
18
LÆKNANEMINN