Læknaneminn - 01.12.1974, Blaðsíða 28

inginn á ílátum sínum, töldu í sig kjark og streymdu
jarmandi inn. Það var gengið í gegn um dráps og
skurðarvélar í tonnatali, og margir lifðu sig inn í
sauðkindarprósessinn, gripu um þau líffæri sem
skorin voru á liverjum stað og jörmuðu sáran. Slát-
urhússtj órinn útskýrði gang málsins með nokkr-
um léttum athugasemdum frá gárungum hópsins
og svo var haldið til dvalarstaðarins, barnaskólans,
sem lögfræðinemar höfðu víst lagt í rúst nokkru áð-
ur. Það var því nokkru kvíði í forstöðufólkinu.
I skólanum var skemmtilegt að vera. Þar voru boð
í hverju horni og fóru menn á milli boða og
skemmtu sér konunglega. Sums staðar var spilað og
sungið, sums staðar röflað, annars staðar sofið, og
allir veittu vísindunum sinn skerf. Einhverjir dýra-
vinir gengu um með rjúpur og gæsir í fanginu klapp-
andi og kjassandi, en skiluðu þeim svo aftur í skáp-
inn sinn. Leið nú fram að ballför. Þá var liðið stutt
út í rútu og nú lá fyrir að fara á hressandi sveita-
ball. „Hva, ert’ekki hress mar?“, spurði einn. „Þræl-
hress,“ sagði annar og féll á grúfu í sætið. Ballið
var um klukkutíma fyrir utan bæinn og nú var skipzt
á að syngja sumartíma, því það var svo gaman að
lifa, svo og kerlingin var lofuð.
Hópurinn valt yfir í danshúsið, sem fylltist af
slagandi læknanemum. Þegar leið á kvöldið fjölgaði
sveitavargnum og jafnvægi skapaðist milli byggða
landsins. Þarna dönsuðu og djöfluðust læknar og
vargurinn, allir að skapa sér móra fyrir morgundag-
inn. Einhverjir ruddust með vísindalegri heift upp
á senu í einni pásunni í þeirri góðu trú, að þeir
væru þó músíkkalskir. Þetta vildi lögreglan og eig-
andi trommusettsins greinilega alls ekki samþykkja
og hentu sér yfir tónlistarmennina á sviðinu.
Ballið gekk vel, sumir sváfu áhyggjulausir í hlið-
arherbergjum, aðrir hristu sig og þeir þriðju fóru
upp á senu öðru hverju að þrugla í hátalarana, allir
voru sannir vísindamenn þess á milli og prófuðu
efnaiöfnur félaga sinna, eða sína á víxl. Einn var
svo óheppinn, að fílelfdur í búningi kom að honum,
þreif af honum lausnina og hellti í klósett. Dans-
leikurinn var á enda. Eftir nokkra leit tókst að smala
saman fólkinu í rútuna og hafði því greinilega fjölg-
að, hvernig sem það getur verið, og svo var kýlt í
bæinn. Daginn eftir voru allir sammála um að heim-
leiðin hafi verið miklu styttri.
24
Auðvelt var að finna hvaða dagur var morguninn
eftir. Það mátti heyra heilar sögunarverksmiðjur
yfir cranium vísindaleiðangursins. Hressleiki gær-
kvöldsins var fokinn á haf út, en þessa dags ömur-
leiki kominn í staðinn, með sínum verkjum og and-
legu deyfð. Einhver spurði annan: „Manstu nokkuð
af mér á ballinu?“ „Nei, var ég á ballinu?“ Þarna
var kominn Húsavíkur-móri og þá var ekkert um
annað að ræða, en að slá á lélegheitin með einni
hárnákvæmri og áreiðanlegri blöndu, óvissan var
engin, tekinn víxill og heilsuleysinu og móra frestað
um óákveðinn tíma.
Þennan dag var farið í skoðunarferð í Laxárvirkj-
un. Þátttakan var almenn, fyrir utan nokkra, sem
voru veikir í skólanum. Minnstur hluti ferðafólks
sýndi vísindunum nokkurn lit, flestir tóku út þær
kvalir sem því voru ætlaðar, þar og þá. Eftir að hafa
þotið um Djeims Bond hella og hvelfingar Laxár-
virkjunar um stund í bófahasar þusti hinn aðfram-
komni hópur aftur til Húsavíkur, þar sem bæjar-
stjórnin bauð í kaffi og kökur. Þetta tókst ágætlega
með tilsvarandi trommuleik með skeiðum á glös og
ræðuhöld á báða bóga .
Síðari hluta sunnudagsins hélt þreyttur og víbr-
andi hópur til flugvallarins og settist upp í flugvél,
sem þegar gaf í og þaut í átt til stór-Reykjavíkur.
I flugvélinni voru aðeins örfáir vísindamenn eft-
ir, þeir þrjóskuðust við, og aðeins er vitað um þrjá,
sem fóru í Klúbbinn um kvöldið. Einn þeirra, sá
alharðasti, sagði:
„Ég fékk mér einn tvöfaldan í Klúbbnum, og svo
fór ég að titra.“
G. T.
LÆKNANEMINK