Læknaneminn - 01.04.1995, Blaðsíða 109

MINNING
hans voru engin takmörk sett. íþróttirnar,
tónlistin og manneskjan, hvort heldur sem var
líkaminn eða sálin og svo að sjálfsögðu
heimspekin. Þær voru fáar íþróttagreinarnar
sem hann lagði ekki stund á, allt frá skák til
lyftinga. Gummi hafði mikla innsýn í skák-
listina og var um tíma einn af landsins bestu
unglingum í skák. Oft sást hann sitja við
skákborðið á kaffistofunni okkar í þungum
þönkum. Ekkert truflaði einbeitinguna á slíkum
stundum. Hæfileikar hans voru líka miklir á
sviði tennisíþróttarinnar en Gummi hafði sinn
sérstaka stíl sem skilaði augljóslega góðum
árangri. Keppnisskapið var þvílíkt að oft báru
samherjar hans þess ekki síður merki en
andstæðingarnir þegar leið að lokum knatt-
spyrnuleiks. Gummi hafði þann eiginleika að
gefast ekki upp þó á brattan væri að sækja og ef
eitthvað vantaði upp á lagnina náði hann sínu
fram með óþrjótandi kappsemi og harðfylgni.
Nám af hvaða tagi sem var sóttist Gumma
vel enda var hann góðum gáfum gæddur. I
kennslustundum var hann spurull og athugull
umfram flesta aðra. Þó gekk hann í gegn um sín
efasemdatímabil varðandi námið líkt og flest
okkar hinna. Ekkert okkar efast hins vegar um
að Gummi hefði orðið framúrskarandi læknir
því hann hafði frá náttúrunnar hendi til að bera
alla þá kosti sem góðan lækni þarf að prýða;
gáfur, skynsemi og samúð.
Minning okkar um Gumma mun aldrei
gleymast því það sem hann skildi eftir sig er svo
dýrmætt. Það var svo margt sem hann kenndi
okkur, kostir sem við munum, með misjafnlega
góðum árangri þó, flest reyna að tileinka okkur í
von um að verða betri manneskjur. Þrátt fyrir
sáran söknuð erum við þó öll ríkari, við fengum
að kynnast manni sem átti engan sinn líka.
Við kveðjum hann með sárum söknuði og
djúpri virðingu. Minningin um góðan vin mun
ávallt lifa meðal okkar.
Bekkjarfélagar, Lœknadeild Háskóla Islands.
Mig langar að minnast Guðmundar í örfáum
orðum. Við Guðmundur þekktumst lítillega,
vorum málkunnugir þar sem við útskrifuðumst
saman frá Menntaskólanum við Hamrahlíð
vorið 1989. Það var svo fyrir rúmu ári síðan, á
skyndihjálparnámskeiði fyrir læknanema, að við
Guðmundur hittumst, tókum tal saman og
ritjum upp fyrri kynni. Aðspurður sagðist hann
lítið hafa aðhafst, en þó aðeins hafa ígrundað
heimspeki og væri nú nýkominn í gegnum
Clausus. Ég hafði ekki haft neinar spurnir af
honum þennan tíma og þakkaði honum fyrir
kumpánlegheitin um leið og ég óskaði honum
til hamingju með eldskírnina. Síðastliðið sumar
hitti ég svo Guðmund endrum og sinnum þar
sem hann vann sem vaktmaður á Landspítal-
anum. Ég var þá sjúkraflutningamaður og er
okkur félagana bar að garði að kvöldlagi eða
nóttu. lukti Guðmundur einatt glaðlegur upp
dyrum og leiddi okkur um rangala hússins.
Oftar en ekki vorum við að ónáða hann við
lestur, og við nánari eftirgrennslan var hann
sjaldnast að lesa læknisfræði, heldur heimspeki
eða sögu. A þessum stundum ræddum við ýrnis
mál og kom mér það á óvart hversu vel hann var
að sér um hluti sem ég vildi hafa kynnt mér
betur. Ég var forvitinn og hann fróður.
Um Læknadeild Háskólans hefur oft verið
farið ófögrum orðum og hún sögð útunga
litlausum og ófrjóum páfagaukum. Þessu hef ég
einatt verið ósammála en verð þó að viðurkenna
að tími til að sinna öðrum, og frjórri, hugðar-
efnum en læknisfræðinni hefur verið nánast
enginn. í Guðmundi sá ég mann sem hafði
gefið sér góðan tíma í eigin hugðarefni, mann
sem myndi ekki láta af þeim, heldur leyfa þeim
að vaxa með læknisfræðinni. Hjá Guðmundi
lærði ég mikilvægi þess að gefa sér tíma, í önn
dagsins, að yrkja mann og málefni á frjórri
hátt.
Ég votta aðstandendum samúð mína.
Helgi Hafsteinn Helgason, ritstjóri
LÆKNANEMINN 1. tbl. 1995 48. árg.
103