Úrval - 01.01.1968, Blaðsíða 13

MAÐURINN, SEM NEITAÐl AÐ DEYJA
11
um lágu skýjum umhverfis þá.
—• Þetta er Bob Gauchie, hróp-
aði Stevens furðulostinn. — Guð
minn góður, Gauchie er á lífi.“
Hér hafði hending ráðið hvernig
tiltókst. Um þetta leyti árs var
heimskautasólin svo lágt á lofti, að
hún náði aldrei að speglast á flug-
vélabúknum sjálfum, en kl. 6.10
var hún nákvæmlega í þeirri stöðu,
að hún endurkastaðist af vind-
skermi vélarinnar, á því augnabliki
flugu þeir Sheardown og Stevens
yfir. Hefðu þeir farið 10 mínútum
síðar frá Yellowknife hefðu þeir
ekki séð glamþann.
Beavervélin hringsólaði yfir
vatninu og lenti síðan á ísnum og
keyrði í átt til mannsins, sem líkt-
ist fremur draugi, en lifandi manni.
,,Hann stóð þarna með bláa tösku,
eins og maður, sem er að bíða eftir
strætisvagni.“
Bob Gauchie þakkaði guði sín-
um fyrir björgunina. Framundan
var löng sjúkrahúsvist; hann missti
allar tærnar, sem kólu. En hann
hafði lifað af. Eftir 58 furðulega
daga — en það er lengri tími en
vitað er til að nokkur annar maður
hafi lifað týndur í vetri norðursins
— var hann enn á lífi. Hann hélt
sömu hörkunni á stund björgunar-
innar, og hafði haldið í honum líf-
inu á dögum neyðarinnar, hann rétti
úr sér og staulaðist í átt til vélar-
innar —- þetta var nöturleg manns-
mynd, síðhærð og með annan fótinn
vafinn innan í segldúkspjötlu, en
skeggjað og horað andlit hans ljóm-
aði í brosi:
— Sælir, hafið bið rúm fyrir far-
þega?

Um fugla.
Á flugvelli í Minneapolis í Bandarikjunum er fasan einn, sem lifir
i félagsskap við flugvélar ekki síður en aðra fasana. 1 hvert sinn, er
flugvél lendir, nálgast hann hana og svífur niður á völlinn samtimis
henni, og á sama hátt reynir hann að fylgja flugvélum, sem eru að hefja
sig til flugs.
Þegar ég hlustaði á ræðu þingmannsins, fannst mér hann ámóta
gáfaður og blindur ýldumaðkur. Siðar komst ég að raun um að hann
er það ekki.
—... Lord Cranby var langur maður og slöttólfslegur, en andlit hans
minnti á myndir af Kristi, og átti þetta einkennilega heima innan um
brezka aðalinn... —
—... þar næst komu dómararnir i skykkjum með hárkollur, og frá
áhorfendum litu þeir út eins og hópur af sauðkindum — kynbótafé
auðvitað .... —