Úrval - 01.01.1968, Síða 41

MIJN RÍSA MANNABYGGÐ Á TUNGLINU?
39
í staðinn súrefni, og ávexti sína.
Nokkuð mundi vanta á að fullt
jafnvægi fengist, en við því mætti
gera með því að vinna meira af
vatni úr tunglskorpunni, og að við-
bættum efnum sem vinna mætti úr
málmgrýti.
Ekki er þetta eintómur hugar-
burður, þó að svo megi virðast.
Þessi hringrás efna hefur verið
prófuð í sambandi við væntanleg-
ar geimferðir um langar leiðir.
Geimfar, sem sigla ætti til Mars,
gæti varla verið skemur á leiðinni
en tvö ár. Það væri óhugsandi að
hægt væri að hafa meðferðis næg-
ar birgðir af lofti, vatni og mat-
vælum nema með því móti að nota
þau aftur og aftur; á þennan hátt,
sem hér var lýst.
En til þess að koma þessu í fram-
kvæmd þyrfti að hafa einhverja
orkulynd, sem helzt mætti aldrei
dvína eða þrjóta, því auðvitað þarf
til þess orku að vinna efni á tungl-
inu, rafgreina vatn í súrefni, fá
þörungum næga birtu að þrífast
við, og rækta aðrar jurtir. Vafa-
laust yrði sú orka, sem höfð væri
í byrjun, kjarnorka, líkt því sem
hér segir er þegar farið að hafa.
En tunglið á sér samt ótæmandi
orkulind, þar sem sólarorkan er,
og kunnum við hérna nú þegar að
hagnýta okkur hana. Sólarorka,
sem rafhlöður vinna milliliðalaust,
og breyta í rafstraum, er einmitt
sú orka, sem fjöldamargir gervi-
hnettir ganga fyrir. Sólin skín í
hálfan mánuð samfleytt á tunglið,
og aldrei dregur ský fyrir né neitt
annað. í þessu er falin óhemju
orka, sem aldrei getur brugðizt, og
unnt mundi verða að koma þarna
fyrir ógrynnum af rafhlöðum, sem
næðu jafnvel yfir nokkurra fer-
kílómetra svæði, og unnið gætu
orku á þessum hálfsmánaðar langa
degi, sem geyma mætti til nætur-
innar, auk þess sem af henni yrði
tekið til notkunar á daginn.
En þegar fullum tökum verður
náð á vetnisorkunni, mundi þungt
vetni verða miklu meðfærilegri
aflgjafi en sólarorkan sem unnin
væri með rafhlöðum.
En ef eitthvað skyldi samt fara
aflaga? Setjum svo að loftsteinn
fari gegnum þakið á jarðhýsinu,
eða tunglskjálfti sprengi það og
loftið streymi út á svipstundu?
Hér á jörð er líka margt að var-
ast. Hlíðar eldfjalla eru, teknar til
ræktunar og byggðir þar bústaðir,
á illviðrasvæðum jarðarinnar vofa
sífellt yfir stórviðri, sem engu
þyrma, menn byggja strendur hafa
og bakka stórfljóta þar sem ætíð
má búast við flóðum og svo mætti
lengi telja. Göngum vér ekki í
hættu hvar sem er, svo sem segir
í sálminum? Því skal ekki neitað
að margt kunni að mistakast, en
það mun verða gert ráð fyrir því
og viðhafðar varnaðarráðstafanir.
Jarðhýsin, eða tunglhýsin, kunna að
bila, en við því mun verða séð með
varabyrgjum neðar, og varnaðar-
merkjum, þegar þetta er í aðsigi.
Og allir munu hafa geimklæðnað
að fara í, ef þeir þurfa að fara út.
Auk þess má geta þess, að þarna
er engin hætta á stormi, fellibylj-
um, hvirfilvindum, flóðum, og niðri
í jarðhýsunum hið ákjósanlegasta
hitastig bæði nætur og daga. Hvort