Úrval - 01.10.1969, Blaðsíða 112

110
TJRVAL
hefði nokkurn tíma rekið launkrá.
Hann svaraði því neitandi. Nú, en
veitingastofu? Jú, það hafði hann
gert. Hafði lögreglan gert þar
skyndirannsókn oftar en einu sinni.
Hann varð að svara því játandi.
Reilly flaggaði einnig með Louis
Harding sem vitni. Louis kvaðst
hafa verið í vegavinnu í Princeton
hinn 1. marz síðdegis, þegar tveir
menn í bíl stönzuðu og spurðu til
vegar að húsi Lindbergs. Það lá
stigi aftur í bílnum, sagði Hard-
ing, en hvorugur mannanna var
Hauptmann.
Enn þurfti Wilentz ekki að hugsa
sig lengi um: Hafði vitnið nokkurn
tíma verið kært fyrir afbrot, nánar
tiltekið árás á konu, — nauðgun?
Harding var ekki ánægður með
þetta orðalag, þetta hefði ekki ver-
ið annað en kynferðisleg ágengni.
„Hvaðan í fjandanum koma þessi
vitni?“ spurði Hauptmann ekki sem
ánægðastur, þegar Fischer heim-
sótti hann til klefa síns næstu helgi.
„Þessir fuglar skaða minn málstað
frekar en hitt.“
Þarna rataðist Hauptmann satt
orð á munn. I vikunni, sem nú fór í
hönd afhjúpaði Wilentz, að annar
mannanna, sem Reilly hafði fært
fram, var atvinnuvitni, sem oftlega
hafði hótað að breyta framburði sín-
um, fengi hann ekki þegar í stað
greiðslu fyrir aðstoð sína.
En Reilly virtist ekki geta útveg-
að skárri vitni. Þegar eitt þeirra
yfirgaf vitnastúkuna, reis Reilly
seinlega úr sæti sínu og mælti:
„Vörnin fellur frá frekari spurn-
ingum?“
DÓMURINN
Þegar Reilly hóf síðustu varnar-
ræðu sína, bjuggust margir við
miklu mælskuflóði og sannfærandi
fullyrðingum. En það reyndist fara
lítt fyrir gneistaflugi í máli hans.
Alvarlegur á svip stakk hann hönd
í vasa, dró þaðan litla, svarta bók
og hélt henni á lofti af mestu lotn-
inu. Þetta var Biblía.
„Dömur mínar og herrar í kvið-
dóminum," hóf hann máls stilli-
lega. „Ég vildi gjarnan minna ykk-
ur á nokkur orð í Mattheusar-guð-
spjalli: „Dæmið ekki, svo þér verð-
ið ekki dæmdir", — og ég bið ykk-
ur að íhuga vel, að það, sem þið
hafið á valdi ykkar með dómi ykk-
ar, er ekki hægt að skila til baka,
— lífinu sjálfu!“
Reilly stakk Biblíunni í vasann
og hélt áfram: „Það fyrsta, sem
þið ættuð að taka tillit til, áður en
þið greiðið atkvæði, er þetta:
Hvernig í Guðs nafni vissi Haupt-
mann, sem bjó í Bronx, yfirleitt
nokkuð um hús Lindbergs? Hafði
hann nokkurn möguleika til að vita
það? Nei! Það var þjónustufólk
Lindbergs ofursta, sem hefur veg-
ið aftan að honum.
Hver vissi, að drengurinn hafði
ofkælzt og varð að vera kyrr í
Hopewell? Ekki Hauptmann. Ekki
aðrir en ofurstinn, kona hans,
þjónustufólkið, Betty Gow og „Red“
Johnson vissu það. Hvað um Betty
Gow? Ofurstinn má hafa eins mikla
samúð með henni og hann vilL Ég
get enga samúð haft með henni.“
Það varð dauðaþögn í réttarsaln-
um. Enginn þorði að hvísla né hósta