Úrval - 01.10.1969, Blaðsíða 28

26
URVAL
sem hafði fyrir þá borið eða aðra,
sem þeir þekktu. Var það oft góð
skemmtun, því margir voru menn-
irnir og hver lagði til nokkuð. Það
var einhverju sinni um vaktaskipti,
að einn af hásetunum, Ólafur að
nafni, austan úr Þykkvabæ, kvað
sig hafa dreymt einkennilegan
draum, og virtist hann nokkuð das-
aður eftir og hugsandi. Var hann
þá beðinn um að segja drauminn,
og buðust margir til að ráða og
kváðust vera sérfræðingar á því
sviði. Ólafur sat hljóður nokkra
stund og horfði í gaupnir sér, þar
til hann leit upp og sagði: ,,Ég
hafði ekki ætlað mér að segja frá
þessu, það er bara draumórar og
vitleysa, en úr því þið viljið endi-
lega heyra það, þá var það á þessa
leið:
É'g þóttist koma upp úr lúkarn-
um á þessu skipi, og þegar ég kom
upp, sá ég, að dimmt var af nóttu.
Ég sá engan mann á þilfarinu ut-
an einn, sem stóð við stjórnborðs-
vantinn og fannst mér, að hann ætti
ekki þar að vera. því þilfarið ætti
að vera mannlaust, að mér undan-
skildum. É's vék mér að þessum
manni. en bann vék sér undan og
aftur eftir þilfarinu. Ég sá strax að
b~ssi maður var ekki einn af skips-
höfninni, ég hefði aldrei séð hann
fyrr, oa mér datt strax í hug, að
betta hlvti að vera skipsnissinn og
v h^fa nánevi kynni af hon_
um. Érr hélt því aftur eftir bilfar-
inu á eftir þessum manni, en hann
dró sif? alltaf undsn, eins os hann
vildi ekkert, við mig eisa. og þegar
é° sá það, varð ég ennbá áknfari
að ná í hann. Leikurinn barst aftur
eftir skipinu, þar til komið var aft-
ast á skipið. Þá sneri hann sér
snöggt við og leit á mig með ægi-
legum svip og sagði:
Ólafur þagnaði snögglega. Það
varð steinhljóð í lúkarnum, ekkert
heyrðist, nema þyturinn í reiðan-
um og seglunum og öldugjálfrið
við bóg skipsins. Þannig sátu menn
góða stund og biðu þess, að Ólafur
tæki til máls aftur, en þar sem
helzt leit út fyrir, að hann ætlaði
ekki að segja meira, þá fóru menn
að gerast óþolinmóðir, og einhver
kvað upp úr og sagði: „Já, hvað er
þetta, ætlarðu ekki að halda
áfram?“ Ýmsir fleiri gáfu nú orð
í og varð af kliður nokkur og var
nú gengið harðar að Ólafi. „Hvað
sagði hann, út með það. Þú skalt
engan frið hafa, fyrr en þú hefur
sagt drauminn til enda.“ Tóku
margir í sama streng.
Ólafur sá nú, að ekki mundi
lengur tjá að teljast undan að skýra
frá því, sem fyrir hann hafði bor-
ið. Hann reis upp úr sæti sínu og
byrjaði: „Hann sagði.“
Allir, sem í lúkarnum voru,
gláptu á Ólaf, gapandi af undrun
og áfergiu að heyra, hvað maður
af öðrum heimi hefði getað átt van-
talað við einn af skipshöfninni, og
hvaða boðskapur það væri, sem
hann einn væri útvalinn til að
flytja. Eftir nokkurt hlé hélt Ólaf-
u- áfrnm. „Maðurinn sa^ði. begar
hann sneri sér að mér: „Láttu mm
í friði. Hugsaðu um sjálfan þig,
því á þessari vertíð drukknar þú.“
Og við það vaknaði ég.“ Þegar Ólaf-
ur hafði lokið að segia frá draum
sínum, setti alla hljóða. Það bar