Úrval - 01.10.1969, Blaðsíða 122

120
ÚRVAL
leg og hafði fágaða framkomu og
vann sér því virðingu allra.
Vinátta þeirra Minnu og Wagn-
ers óx smám saman, og að ári liðnu
voru þau orðin elskendur. Wagner
hafði að vísu lent í ástarævintýr-
um áður og átt ástmeyjar, en Minna
var fyrsta konan, sem hann felldi
í rauninni ást til. í ágúst árið 1836,
eða tveim árum eftir að þau hitt-
ust, fór hann á fund hennar í Kön-
igsberg, þar sem hún var að leika.
Hann sagðist vilja „tryggja í eitt
skipti fyrir öll trúmennsku sína og
framtíðargengi á listabrautinni með
því að tengjast henni hinum traust-
ustu böndurn". Wagner var nú at-
vinnulaus. Hann var afbrýðisamur
og haldin vanlíðan. En hluttekning
og góðvild Minnu hughreysti hann
að vanda. Og svo gengu þau loks í
hjónaband þ. 24. nóvember í kirkj-
unni í Tragheim nálægt Könings-
berg.
Wagner gerðist nú hljómsveitar-
stjóri í Köningsberg, en staða hans
þar gerðist æ ótryggari. Hann virt-
ist ekki hafa neina dómgreind, hvað
fjármál snerti, og sú staðreynd
varð æ sárari í augum Minnu, sem
var hagsýn að eðlisfari. Sumarið
1837 stóðst hún ekki lengur ást-
leitni auðugs manns, Dietrich að
nafni, og hljópst á brott rrieð hon-
um. Wagner ákvað að fá skilnað.
En innan skamms sneri Minna aft-
Ur heirn til foreldra sinna, yfirgef-
in og vansæl. Að lokum skrifaði
hún Wagner og játáði, honum ást
sína þrátt' fyrir þetta slæma víxl-
spor sitt. Wagner ákvað að fyrir-
gefa konu sinni,' sem hann bar
„raunverulega og hlýja ást til“.
Nú ríkti friður og ró í sambúð
þeirra um hríð, og hann gat unnið
að „Rienzi“, óperu, sem varð til
þess að afla honum fyrstu viður-
kenningarinnar. Wagner missti
stöðu sína í Riga og hélt burt úr
borginni á laun vegna skuldheimtu-
manna sinna. Þau Minna héldu nú
til Parísar. Þau áttu óskaplega örð-
ugt uppdráttar þau þrjú ár, sem
þau bjuggu í París. Hann var jafn-
vel tekinn fastur vegna skulda einu
sinni. Minna hvatti hann og studdi
af ráðum og dáð allan þennan
tíma, og Wagner gleymdi því aldr-
ei.
Honum hafði ekki tekizt að afla
verkum sínum viðurkenningar í
París, en „Rienzi" var sett á svið í
Dresden árið 1842 og átti geysilegri
velgengni að fagna. „Hollendingur-
inn fljúgandi" fylgdi svo á eftir
næsta ár, og þá var hann útnefnd-
ur konunglegur „kapelmeistari"
fyrir lífstíð. Sú útnefning var sem
vísbending til skuldheimtumann-
anna tij að ráðast að honum. En
hann bjargaðist úr þeim ógöngum
vegna 1000 dala gjafar frá frú
Schroeder-Devrient, hinni frægu
söngkonu, sem söng hlutverk Adri-
ano í „Rienzi".
Þegar Wagner vár á þrettánda
árinu, hafði hann heyrt hana syngja
í ,,Fidelio“, og hann hafði orðið svo
djúpt snortinn af söng hennar, að
hann hafði þá fyllzt löngun til þess
að verða tónSkáld. Hann skrifaði
henni og sagði, að ef svo skyldi
fara, að hún heyrði nafn hans ein-
hvern tíma í heimi listarinnar,
skyldi hún minnast þess, að það
hafi verið fyrir áhrif hennar þetta