Úrval - 01.10.1969, Blaðsíða 106

104
ÚRVAL
spyrja í viðbót og lét síðan verj-
andann taka við. Reilly byrjaði á
að reyna að koma vitninu í mót-
sögn við sjálfan sig, en Koehler
vék ekki hársbreidd frá því, sem
hann hafði sagt. Þessvegna stóð yf-
irheyrsla verjandans stutt.
Davíð Wilentz reis nú úr sæti
sínu, samúðarfullur á svip, og
mælti: „Ákæruvaldið fellur frá
frekari yfirheyrslum varðandi Art-
hur Koehler".
H.A UPTMANN YFIRHEYRÐUR.
Loyd Fischer, dugmikill, ungur
málfærslumaður frá Flemington,
sem var einn af aðstoðarmönnum
Reillvs við réttarhöldin, tók nú við.
Af orðum hans mátti fyllilega
greina. að hann væri ekki í neinum
vafa um sakleysi Hauptmanns. En
um leið benti hann kviðdómendun-
um á. að ekki væri bess að vænta.
að veriendurnir flögguðu með
vitnaleiðslur á borð við sóknarað-
ilann: verjendurnir hefðu einfald-
leva ekki efni á sb'ku. enda fengiu
þeir engan stvrk til bess frá ríkinu.
Fischer horfði nú til hins ákærða
og brosti samúðarfullt. Svo rdis
Reilly úr sæti sínu og mælti:
..Bruno Richard Hauptmann, gerið
svo vel að ganga í vitnastúkuna".
Reillv var vel upplagður að siá,
er hann hóf að vfirheyra Haupt-
mann. Hann snurði um veru Haupt-
manns í Þvzkalandi, fangelsisdvöl
hans. ólöglega komu hans til
Bandaríkjanna og uppgangstíma
hans sem timbursmiðs. Spurning-
arnar voru bannig úr garði gerðar,
að ekki burfti að svara beim öðru
vísi en játandi eða neitandi.
En daginn eftir, þegar Reilly tók
að spyrja um sjálft afbrotið báru
svör Hauptmanns vott um meira
hugaruppnám.
„Skriðuð þér að kvöldi hins
fyrsta marz 1932 inn um gluggann
að barnaherbergi Lindbergs of-
ursta. . . . “
„Nei, það gerði ég ekki,“ greip
Hauptmann fram í.
„ . . . og höfðuð á brott Charles
Lindberg yngri?“
..Nei, það gerði ég ekki!“
Hauptmann endurtók nú frásögn-
ina um Isidor Fisch loðskinnasala,
sem hann fullyrti að hefði falið sér
lausnarféð áður en hann fór til
Þýzkalands. Og með einni undan-
tekningu hélt Hauptmann fast við
fjarverusannanir sínar dagana, sem
barnsr.í|nið og afhending pening-
anna átti sér stað; það hafi verið
misminni hjá sér, að hann hafi ver-
ið í vinnu á Majestic hinn 1. marz.
En þann dag hafi verkstjóri einn á
byggingarstaðnum sagt sér, að
hann gæti ekki fengið vinnu þar
fyrr en 15. marz; hins vegar hafi
hann verið þar 2. apríl.
Reilly gaf nú réttarþjóni merki,
og fljótlega var hinum þrem stiga-
hlutum stillt upp milli Hauptmanns
og kviðdómendanna.
..Smíðuðuð þér þennan stiga?“
snurði Reilly.
Það fnæsti í Hauptmann, er hann
anzaði: „Ég er timbursmiður!"
Þetta svar var Reilly ekki ánægð-
ur með. Hann brýndi raustina til
að vfirenæfa hlátra sumra áheyr-
enda vegna svarsins og endurtók:
..Smíðuðuð þér bennan stiga?"
„Auðvitað gerði ég það ekki.“