Úrval - 01.02.1970, Blaðsíða 20

18
ÚRVAL
Á tímabilinu rétt fyrir og eftir
1950 reyndi de Gaulle að ná völd-
um að nýju með aðstoð nýrrar
stjórnmálahreyfingar, sem bar heit-
ið Rassemblement du Peuple
Francais. Pompidou gegndi aldrei
neinni stöðu innan flokksins, en
hann var einn af leiðtogunum bak
við tjöldin. Meðan hann starfaði
fyrir flokk þennan, hitti hann Réne
Fillon, sem var bankastjóri Rot-
childbankans. Pompidou lét í ljós
ósk um að hætta störfum sem rík-
isstarfsmaður og hefjast handa í
viðskiptalífinu. Um það bil ári síð-
ar taldi Fillon Gy de Rotschild á að
ráða Pompidou. Og þessi nýliði á
sviði bankamála gerði alla stein-
hissa. Hann var svo fljótur að læra
allt það, sem máli skipti, hvað snerti
bankastörf og rekstur banka, að
það var blátt áfram ótrúlegt. Og
tveim árum eftir að Pompidou hóf
störf við bankann, var hann gerð-
ur að yfirbankastjóra, og var hann
þar með orðinn æðsti maður bank-
ans að Rotschild einum undanskild-
um.
Síðla í maí árið 1958 komst de
Gaulle aftur til valda, og Pompidou
fékk leyfi um hríð frá störfum sín-
um í bankanum til þess að gerast
„starfsmannastjóri“ de Gaulles. Sjö
mánuðum síðar varð de Gaulle for-
seti lýðveldisins, eftir gildistöku
nýrrar stjórnarskrár. Pompidou
kom fyrst fyrir almenningssjónir
einmitt þann dag, sem de Gaulle
tók við embætti sínu, því að hers-
höfðinginn bauð honum að sitja við
hlið sér í opinni bifreið í „skrúð-
akstri" niður eftir Champs Elysés í
París. Skömmu síðar sneri Pompi-
dou aftur til bankans að eigin ósk.
Hann hélt áfram störfum þar allt til
ársins 1962, er de Gaulle sagði
Michel Debré forsætisráðherra
skyndilega upp stöðunni og setti
Pompidou í hans stað.
HANN TÓK f RAUNINNI
STJÓRNARTAUMANA
í SÍNAR HENDUR
De Gaulle réð auðvitað öllu, svo
að allir hurfu í skugga hans. Pompi-
dou var langt frá því að vera þjónn
de Gaulles, en hann var líka langt
frá því að vera jafningi hans. En
árið 1967 hafði Pompidou tekið við
allri stjórn Gaullistaflokksins, og
nú var hann sífellt meir metinn
vegna eigin ágætis, en ekki eingöngu
vegna tengsla sinna við de Gaulle.
Síðan hófust hinar ofsalegu óeirð-
ir í maí og júní árið 1968. Pompi-
dou tók nú á vissan hátt við stjórn-
artaumunum og reyndist vera hinn
sterki maður, sem réð að nokkru
framvindu mála. En de Gaulle dró
sig mjög í hlé og lét lítið á sér
bera. Um hríð ákvað de Gaulle að
boða til þj óðaratkvæðagreiðslu, en
það var uppáhaldsbragð hans til
þess að koma vilja sínum fram og
sýna þjóðinni, hver hefði völdin.
Pompidou tókst að fullvissa hann
um, að þetta mundi reynast hið
mesta óráð. Hann stakk þess í stað
upp á því, að þingið skyldi leyst
upp og boðað til nýrra kosninga.
Altalað er, að Pompidou hafi sagt
við de Gaulle- „Et' þér tapið við
þj óðaratkvæðagreiðsluna, hershöfð-
ingi, þá er stjórnin glötuð. Ef ég
tapa aftur á móti í kosningunum,
verð ég sá eini, sem tapar.“ Sagt