Úrval - 01.02.1970, Blaðsíða 49

HANN SAT ALDREI í LOGNI
47
an komst aftur í fang Sigurðar, og
nú sló hann strengi hennar af nýrri
og listrænni íþrótt. Fimm ljóðabæk-
ur geyma kvæði Sigurðar, og þar
kennir margra grasa. Afköst létu
honum betur en vandvirkni í mynd-
smíði og tónleikum orðlistarinnar.
Oft tók hann á sig gervi og talaði
tungum annarra mikilhæfra og sér-
stæðra skálda, en gerði vitaskuld
ekki betur en þau. Iðulega lét hann
fjölina fljóta í brimskafli mælsk-
unnar. En beztu kvæði Sigurðar
Einarssonar túlka svo sanna gleði og
djúpa kvöl, ynnilega tilhlökkun og
mennska lífstrú, snjallt málfar og
glöggt náttúruskyn, að miklum tíð-
indum sætir. Hann er meira og betra
skáld en samtíð hyggur. Einnig þá
íþrótt hafði þessi fjölhæfi og marg-
lyndi gáfumaður snilldarlega á valdi
sínu, hvort heldur hann þeytti lúður
eða lék á fiðlu.
Mér reynist minnisstæð kvöld-
stund, sem ég átti með Sigurði Ein-
arssyni úti í Kaupmannahöfn fyrir
mörgum árum. Danska vorið fór
heitum blæ og höfgum iimi um
laufvakinn skóginn, en sólin hneig
til viðar, og rökkrið sveipaði borg-
ina dökkri skikkju. É'g spurði Sig-
urð hvernig hann hefði orðið sá
mælskugarpur, sem flutti mál sitt
svo eftirminnilega mildum þunga.
Hann lét ekki af, en brosti við. Svo
kom sagan. Ungur klerkur sat hann
í Öxnafurðu og gekk á fund manns,
sem síðar varð lærifaðir helztu
ræðusnillinga brezka Alþýðuflokks-
ins. Baðst Sigurður þess að mega
nema fræði hans, þar eð hann vildi
ekki hlut sinn minni en verða mælt-
ur vel á tungu Egils og Snorra. Gazt
Öxnafurðubúanum vel sá þótti og
kenndi Sigurði. Kvaðst Holtsklerkur
þá hafa fundið minnimáttarkennd
verða að sjálfstrausti, enda lagði
hann nótt við dag að temja sér
ræðugerð og málflutning nokkrar
vikur. Aður var hann feiminn að
hætti nærsýnna og stirðmæltra, en
kenndi síðan aldrei kvíða í ræðu-
stóli, þó að í odda skærist og köpp-
um væri að mæta.
Ungan að aldri bar mig að sam-
komuhúsi austur í Árnesþingi. Þar
var margt fólk á fundi og deilt um
íslenzk stjórnmál. Málsvari Alþýðu-
flokksins fór halloka fyrir Pétri
Ottesen og Jörundi Brynjólfssyni,
en fulltrúa kommúnista hef ég
gleymt. Allt í einu gekk Sigurður
Einarsson í salinn og bar hallt höf-
uðið, en var hvass undir brún og
fráneygur. Hann bættist að áskorun
ræðumanna og tók brátt til máls.
Sjaldan mun óhægari vörn hafa á
samri stundu snúizt í fræknari sig-
ur. Mál Sigurðar rann eins og rán-
arfall. Hann boðaði stefnu jafnaðar-
manna snjöllum alvöruorðum og af-
vopnaði keppinautana af einstakri
fimi og frábærri leikni. Hnitmiðuð
ádeila og leiftrandi fyndni lék hon-
um á tungu. Mér fannst þessi lági
en þéttvaxni maður stækka í ræðu-
stólnum og gnæfa yfir samkomuna
eins og fjall, sem rís af sléttu og
lyftir tindi í upphæðir. Þá langaði
mig að verða einhvern tíma máli
farinn eitthvað í líkingu við Sigurð
Einarsson.
Störf Sigurðar Einarssonar voru
mörg og mikil. Auk kennslu, prests-
skap, fréttamennsku og stjórnmála-
afskipti samdi hann fimmtán bækur