Úrval - 01.02.1970, Blaðsíða 106

104
ÚRVAL
um 180 metrum frá bakborða Tir-
pitz. Þeir flýttu sér að halda aftur
á bak á fullri ferð niður á nokkuð
dýpi og veltu því ákaft fyrir sér,
hvort Þjóðverjar hlytu nú ekki að
hafa orðið varir við þá.
SÆRÐUR HVALUR
Jú, í þetta sinn hafði raunveru-
lega sézt til þeirra. Það gerði undir-
liðsforingi á Tirpitz. „Halló,“ hróp-
aði hann til vinar síns, sem var á
verði á næsta þilfari fyrir neðan.
„Það skauzt eitthvað langt og svart
þarna upp úr sjónum alveg rétt í
þessu. Það leit út eins og kafbátur!"
Þetta var nákvæmlega klukkan
07.OV, aðeins tveim mínútum eftir
að X-6 hafði komizt inn á sjálft
skipalægið.
„Þig er að dreyma," hrópaði vin-
ur hans á móti. „Hvernig i ósköp-
unum ætti kafbátur að geta kom-
izt inn í þetta „netbúr“ okkar?“
Undirliðsforinginn skeytti ekkert
frekar um þetta. Áhöfnin á Tirpitz,
sem var 2500 talsins, hafði eytt níu
löngum mánuðum inni í Káfirði.
Og allan þennan langa tíma höfðu
þeir verið æfðir og prófaðir ótal
sinnum til þess að sannprófa ár-
vekni þeirra gagnvart hugsanleg-
um skemmdarverkamönnum. Heinz
Assmann höfuðsmaður, sem var
næstur á eftir Hans Meyer höfuðs-
manni að tign, en sá var æðsti yfir-
maður skipsins. hafði verið allt að
því ofstækisfullur í þeirri ákveðni
sinni að búa áhöfnina undir allar
hugsanlegar aðstæður og óvæntar
aðgerðir. Hann hafði skipað köfur-
um að kafa með leynd undir skips-
skrokkinn og lemja með bareflum
á hann. Hann hafði jafnvel látið
draga mannbrúðu í froskköfunar-
búningi að skipinu að næturlagi.
Og mennirnir, sem voru á verði
hverju sinni, höfðu alltaf tekið eft-
ir öllu þessu og gefið tafarlaust að-
vörunarmerki. En það hafði ætíð
reynzt ástæðulaust. Það hafði ver-
ið um svo mörg gabbaðvörunar-
merki að ræða á öllum mögulegum
tímum dags og nætur, að félagar
varðmannanna, sem merkin gáfu,
voru farnir að hæðast að þeim,
þegar slíkt gerðist. Það var því
engin furða, að undirliðsforinginn
léti vantrú vinar síns hafa slík áhrif
á sig, að hann vísaði þessari hug-
dettu sinni á bug, Hvers vegha
skyldi hann þurfa að gerast skot-
spónn félaga sinna?
Skipverjar á X-6 gátu ekki trú-
að sínum eigin eyrum, þegar þeir
heyrðu enn engin hljóð berast frá
Tirpitz, eftir að þeir höfðu beðið
stundarkorn á nokkru dýpi. Came-
ron beið enn um hríð. Það komst
ekkert annað að í huga hans en
risaskipsskrokkurinn uppi yfir
þeim. Hann var mjög hugsandi á
svipinn, líkt og hann botnaði ekki
neitt í neinu. Áreksturinn við klett-
inn hafði eyðilagt áttayitana, svo
að hann hafði ekki hugmynd um,
í hvaða átt kafbáturinn sneri. Kaf-
báturinn var reyndar vart fær um
annað lengur en það eitt að halda
sig neðansjávar. Þegar klukkan var
orðin 07.09 og ekkert aðvörunar-
merki hafði enn verið gefið, skip-
aði hann svo fyrir, að vélarnar
skyldu settar í gang. Svo þegar
báturinn var á hálfri ferð á 70 feta
dýpi, tók Cameron ákveðna stefnu,