Úrval - 01.02.1970, Blaðsíða 28

26
ÚRVAL
persónan sjálf er áhrifameiri en allt
þetta. í hans daga þótti frægð sú
mest að drepa sem flesta. Karl XII.
dó ekki mínútu of snemma, þó hann
væri einn merkilegasti konungur,
sem lifað hefur á Norðurlöndum.
Ég starfaði sem skrifstofumaður á bílagistihúsi (móteli), sem var
mjög fjölsótt. E’itt sinn kom þangað maður einn, sem hélt því fram,
að hann hefði pantað herbergi -handa sér og fjölskyldu sinni. Við
fundum ekki stafkrók viðvíkjandi neinni slíkri pöntun. Og ekki bætti
það úr skák, þegar ekki reyndist unnt að fá neitt herbergi á neinu
öðru gistihúsi.
Ég hlustaði á hann I heilan stundarfjórðung, meðan hann jós sér
yíir bókunarkerfi o'kkar. Jafnframt því hringdi ég um allan bæ og
reyndi að útvega honum herbergi. Mér var farið að líða alveg bölvan-
lega. Ég var næstum búinn að ákveða að fara eftir uppástungu hans
og strika út einhverja aðra herbergispöntun og láta hann hafa her-
bergið, þegar hurðinni að skrifstofunni var skyndilega hrundið upp
og lítill snáði gekk inn. Hann gekk að manninum, leit á hann og
spurði: „Heppnaðist bragðið, pabbi?“
Ray L. Scott.
Skömmu eftir að við fluttum til Wisconsin, týndist gamli hundur-
inn okkar. Við eyddum heilli helgi í að leita að honum dyrum og
dyngjum. Snemma á mánudagsmorguninn hélt ég svo af stað til
stöðvar þeirrar, sem sér um að skjóta skjólshúsi yfir flækingsdýr. Og
þarna var hann kominn. óhreinn og ræfilslegur. Hann varð alveg
óður, strax og hann sá mig, og fór að ýlfra eins og úlfur og reyna
að klifra upp eftir netgirðingunni. „Þetta er hundurinn minn,“ sagði ég.
Vörðurinn brosti og svaraði: „Sjáið til, frú, við förum ekki nærri
eins mikið eftir þvi, þegar fólik segir: „Þetta er hundurinn minn,“
eins og því, þegar hundurinn segir: „Þetta er fólkið mitt!“
Marie Theriault.
Ein vinkona mín átti óskaplega annríkt þennan sunnudagsmorgun,
og er það ekki skrýtið, Þar eð hún er 6 barna móðir. Samt tókst
henni að komast í kirkju. En þegar hún var setzt i sæti sitt í kirkj-
unni, uppgötvaði hún sér til mikillar skelfingar, að hún var enn í
gömlu, loðnu inniskónum sínum. „Almáttugur!" stundi ég upp, þeg-
ar hún sagði mér þetta. „Hvað tókstu eiginlega til bragðs?"
„O," sagði hún rólega, ,,ég lét þetta ekki koma mér i neitt upp-
nám. Og þegar ég fór til altaris 1 lok messunnar, gekk ég bara svo-
lítið hölt inn eftir kirkjugólfinu."
Betty Wisener.