Úrval - 01.02.1970, Blaðsíða 68

G6
ÚRVAL
átti að skýla plöntunum fyrir frosti.
Brátt varð okkur ljóst, að það sem
helzt dregur lir lífsþægindum á ís-
landi er gróðurleysið. Þar er ekkert
tré — ekki einu sinni hávaxinn
runni. Smá-kálhöfuð er erfitt að
rækta.
Frá landshöfðingja héldum við til
biskups. J.B hafði skipulagt þessar
heimsóknir og gert sér fyllilega ljóst
hvers hæverskan krafðist af sjófar-
endum, sem skyndilega birtust í
höfuðborg landsins. Allir höfðu
heimsótt höfuðsmann laga og réttar.
Ekki var talið brýnt, að aðrir en
hinir elztu og helztu sýndu þjóð-
kirkjunni virðingu sína. En hjá
biskupi komumst við í kynni við
biskupsdótturina Þóru, og áður en
ferðinni lauk hafði hún eignazt hug
okkar og hjarta. Meira að segja
Wilson hinn sorgum mæddi fékk
ekki staðizt þokka hennar og glað-
værð. Hann hreifst af henni og var
næstum kátur í návist hennar.
Þegar þessum skyldustörfum var
af létt, fengum við að reika um bæ-
inn, og með því að dömurnar voru
með í ferðinni, leið ekki á löngu áð-
ur en við rákumst inn í skargripa-
búð. Það er nefnilega skartgripa-
verzlanir í Reykjavík. Gamlir
skrautmunir úr slifri, silfurbelti og
víravirki, allt hefur þetta sennilega
komið frá Danmörku fyrir nokkr-
um árum og sumt kannski frá Birm-
ingham — þetta var þarna til sölu
og seldist. Allir vildu kaupa eitthvað
til þess að hafa með sér heim til
Englands, enda voru þessir skart-
gripir það helzta sem tekið varð
með til minja um ferðina. Eins kom-
um við oft í sölubúð hjá söðlasmið,
sem seldi hnakktöskur og svipur.
Það var ákveðið að við færum ríð-
andi að Geysi, og var nokkurt vit í
að leggja af stað á hestbaki án þess
að vera með svipu og hnakktösku
undir nauðsynlegasta farangur? Við
keyptum það sem til var af svipum
og hnakktöskum, svo að vonandi
hefur söðlasmiðurinn verið hinn
kátasti.
Reykjavík er fiskibær eins og
Þórshöfn. Alls staðar lá fiskur til
þerris, á götunum hvað þá annars
staðar. Það litur út fyrir að allt
fiskmeti sé vandlega verkað, einnig
bein og hausar. Það er fróðlegt að
sjá, hvernig fólk kann að laga sig
eftir aðstæðum og gjöfum náttúr-
unnar. Smátt er um brauð á íslandi,
en svo virðist sem þurrkaður fiskur
geri sama gagn. Sauðakjötið er talið
afbragð — að minnsta kosti sagði
landshöfðinginn okkur að það væri
jafngott ef ekki betra en bézta er-
lent kjöt. En það er smátt um það,
og þess vegna er það dýrt. Venju-
legast er það saltað, enda verður að
geyma það allan veturinn, sem er
meira en sex mánuðir. Og á vet-
urna verður líka að fóðra fénaðinn.
Ég held að varla hafi nokkuð okk-
ar „varðhundanna" etið munnbita
af íslenzkum mat allan þann tíma
sem við var staðið, utan skyr, rjóma
og mjólk — nema ef vera skyldi
kökubiti með vínglasi. Við höfðum
allar vistir með okkur frá Skotlandi,
og í Geysisferðinni höfðum við með
okkur mat frá skipinu. Það er því
erfitt fyrir okkur að segja nokkuð
um íslenzkan mat eða mataræði af
eigin rejmslu. En útlit fólksins er
raunar hinn bezti mælikvarði, og