Úrval - 01.02.1970, Blaðsíða 97

DVERGKAFBÁTARNIR
95
hjá honum, en í stað þess að fjar-
lægjast, hafði það festst í dráttar-
tauginni.
Mennirnir biðu í ofvæni eftir því,
að öldurnar leystu tundurduflið. En
þess í stað ýttu þær því aftur með
dráttartauginni. þangað til það var
komið alveg að stefni X-7. Nú var
mikil hætta á, að enn einn dverg-
kafbátur týndi tölunni og að allir
um borð í honum spryngju þar að
auki í loft upp.
Godfrey Place, stjórnandi X-7,
flýtti sér upp á þilfar og fram í
stefni. Dvergkafbáturinn hossaðist
svo á öldunum, að honum var næst-
um ómögulegt að halda jafnvæg-
inu. Þetta var ógleymanleg sjón.
Hann reyndi af ýtrasta megni að
koma sér í sem heppilegasta stell-
ingu. Hár hans flaksaðist til í vind-
inum, og sjávarlöðrið lamdi hann
og löðrungaði. Þegar hann hafði
loks náð nokkurn veginn öruggu
jafnvægi, teygði hann fram annan
fótinn og ýtti dundurduflinu fim-
lega í burtu.
Skipsmenn á móðurkafbátnum
„Þrjózk" ráku upp húrrahróp í við-
urkenningarskyni, en Place veifaði
bara til þeirra á móti.
SKUGGALEGT ÚTLIT
Að kvöldi þ. 20, september voru
dráttartaugarnar losaðar frá dverg-
kafbátunum, og áhafnir þeirra gáfu
áhöfnum móðurkafbáta sinna
„kveðjumerki11 með sínum ósýni-
legu innrauðu ljósum. Svo héldu
þeir af stað í áttina til Suðureyjar-
sunds. Nú varð ekki framar aftur
snúið, og þessi vitneskja, ásamt sí-
vaxandi myrkrinu, sem umvafði þá,
jók á einmanakennd mannanna.
Þeir sigldu ofansjávar alla nótt-
ina og hlóðu rafgeyma sína. Áhafn-
irnar vissu, að þær voru nú á ferð
um yfirlýst tundurduflasvæði, en
þetta var stytzta leiðin, og þar eð
dvergkafbátarnir ristu svo grunnt,
álitu stjórnendur þeirra, að þetta
væri allöruggt. Það hefði horft
öðruvísi við, hefðu þeir neyðzt til
þess að stinga sér.
Þegar komið var fram að mið-
nætti, var tunglið komið upp yfir
sjóndeildarhringinn. Cameron, sem
var á verði í „Fyllingar- og tæm-
ingarklefanum“ með höfuðið upp
úr opnu lúguopinu, gat séð fann-
irnar framundan hátt uppi, þar sem
hvassar hamrabrúnir teygðu sig
hátt í loft upp v.ið mynni Stjarn-
sunds sunnan Stjarneyjar. Þetta var
mjótt sund, 15 mílur á lengd og
rúm míla á breidd. Það lá milli
Stjarneyjar og meginlandsins og
endaði í mynni Altafjarðar. Við
mynni þess voru skotvirki og tund-
urskeytaskotpípur og varnir.
Þeir nálguðust mynni sundsins
ofansjávar. Höfuð Camerons var að-
eins um eitt fet uppi yfir öldunum,
sem ultu yfir þilfar dvergkafbáts-
ins. Svo stungu þeir sér, þegar
fyrsta skíma dögunarinnar sást á
himni. Þeir komust inn um mynni
sundsins, án þess að eftir þeim væri
tekið. Síðan héldu þeir áfram ferð-
inni í kafi og sigldu þétt meðfram
strönd Stjarneyjar til þess að forð-
ast skin sólargeislanna og mögu-
leikann á, að til þeirra sæist úr
flugvélum.
Að kvöldi þ. 21. september náði
X-6 til Bratthólmaeyja, sem eru