Úrval - 01.03.1971, Qupperneq 25

HVERNIG ÉG LÆKNAÐIST AF ASTMA
23
amlega áreynslu, án þess að fá kast.
Ég varð oft mjög veikur og kastaði
upp blóði, slími og illa þefjandi
vökva. Næstum því á hverjum
morgni staulaðist ég um, studdist
við húsgögnin og reyndi að ná and-
anum og beið, þangað til versta
kastið var liðið hjá, svo að ég kæm-
ist í vinnuna. Ég burfti jafnvel að
fara mjög gætilega, þegar ég fór í
rúmið eða í bað, því að áreynslan,
sem því fylgdi, gat orsakað mjög
slæmt kast.
í apríl 1965, þegar ég var í miðj-
um lokaprófum, eftir níu ára nám,
virtist sem veikindi mín væru að
ná yfirhöndinni. Astmaköstin höfðu
aukizt það mikið, að í fyrsta sinn
á ævinni var ég farinn að óttast
þau. Þegar ég var í kasti, gat ég
varla lagt það erfiði á mig að klæða
mig úr fötunum, og ég þurfti að
taka á öllu mínu viljaþreki til þess
að hreyfa mig, því að við minnstu
áreynslu ætlaði ég að kafna. Þá var
ég kominn niður í 51 kíló, en ég er
180 cm á hæð. Ég fékk lítinn svefn,
því að ekkert hlé var á köstunum.
Að lokum féll ég algerlega saman
af hreinni ofreynslu með öll ein-
kenni hjartabilunar og var lífgað-
ur við með sprautum.
Áður en ég fór að fá þessi slæmu
köst, hafði ég mjög sjaldan þurft
að taka inn meðul. Til þess nú að
reyna að hamla á móti þessum ofsa-
legu köstum gaf læknir minn mér
eftirfarandi meðul, sem ég tók öll
inn daglega: Tetracycline í töflu
3svar á dag, Prednisolone 1 töflu
4 sinnum á dag, Chlorpromazine 1
töflu 3svar á dag. Til viðbótar fékk
ég Alupent úðun og sprautur öðru
hvoru. Öll þessi meðalagjöf hafði
ekki tilætluð áhrif, því að köstin
héldu áfram, erfið og tíð. Að lok-
um var mér tjáð, að ekkert frekar
væri hægt að gera fyrir mig og
jafnframt, að minnsta aukning á
sprautum og Prednisolone töflun-
um, sem innihéldu Cortisone, yrði
hættuleg heilsu minni í framtíð-
inni.
Kona mín og fjölskylda voru
ákaflega áhyggjufull. Það var ég
einnig, satt að segja fylltist ég ör-
væntingu. Ég átti á hættu að missa
atvinnuna og þá félagslegu stöðu
í lífinu, sem ég hafði haft svo mik-
ið fyrir að ná í; það eina sem fram-
tíðin virtist bera í skauti sínu mér
til handa var ólæknandi veikindi.
Sumarferðalag okkar fór út um
þúfur, því að ég gat ekkert verið
með börnum okkar, og ég varð svo
veikur, að við neyddumst til að
fara heim, áður en fríinu var lok-
ið.
Það hvarflaði aldrei að mér né
nokkrum úr fjölskyldu minni, að
rangt mataræði, of lítill tími til
meltingar og ónóg líkamleg þjálf-
un ættu nokkra sök á ástandi mínu.
Samt sem áður hafði ég nokkrum
sinnum haft orð á því, að svo virt-
ist sem líkami minn væri að reyna
að segja mér eitthvað með því að
verða svona ofsalega veikur.
Seint í september 1965 var ég á
gangi á Viktoríu-stöðinni í London,
og þá sá ég auglýsingaspjald, sem
á stóð: Health for All (Heilsa fyrir
alla). — Yfirbugið astma á heil-
brigðan og öruggan hátt. Hver
hafði þörf fyrir að taka eftir aug-
lýsingu þessari, ef ekki ég. Eg vissi