Úrval - 01.03.1971, Qupperneq 84

82
ÚRVAL
manna varð oft venja að leita álits
Sindbads.
Þótti þá með ólíkindum hvað
hundinum tókst með ýmsu lát-
bragði að túlka viðbrögð sín, og
vöktu þau ósjaldan hrifningu og
kátínu skipsmanna.
í þessum efnum þótti Sindbad
ákjósanlegur sáttasemjari um borð
í skipinu og ófá voru þau dæmi, að
hann róaði menn og sætti, þegar
taugaóstyrkur og leiði sótti að þeim
á hættusvæðum N.-Atlantshafsins,
þar sem þeir héldu úti við skyldu-
störf sín dögum og vikum saman.
Þegar ' skipverjar fengu póst var
mikill annatími hjá Sindbad. Við
slík tækifæri sleppti hann engu
tækifæri að lesa úr andlitum skips-
félaga sinna viðbrögð þeirra hvort
þau lýstu gleði eða hryggð.
Gekk hann þá á milli vistarvera
þeirra og dugði eitt lítið klór í
hurðina til að hleypa honum inn.
Líktist þessi háttur hans helzt
,,stofugangi“ sálfræðings.
Sýndi einhver bréflesari merki
hryggðar eða vonbrigða, átti hann
vísa hluttekningu og samúð Sind-
bads og í ófáum tilfellum mætti
hann sorg þeirra og tárum með
eigin tárum og ýlfri.
Hans huggun var þá aðallega í
því fólgin, að hann reis upp á aft-
urfæturna og sleikti viðkomandi í
framan.
Voru slík tilþrif hans ómetanleg
balsam á andleg sár vina hans.
Ein var sú persóna um borð í
snekkjunni, sem Sindbad ónáðaði
aldrei að fyrra bragði — en það
var foringinn.
Fyrir honum bar hann sérstaka,
en þó í öllu sjálfstæða „respekt“,
sem í flestu var samhljóða við-
teknum reglum, sem um borð ríktu
í þeim efnum.
Þó sýndi Sindbad greinileg merki
þess, að hann gladdist mjög af
vinalegu atlæti foringjans, en öll
voru þau samskipti með öðrum og
formlegri hætti en við aðra skip-
verja.
Og alltaf hélt hann sig í tilhlýði-
legri fjarlægð frá foringjanum.
Enda þótt Sindbad væri ærið
drykkfelldur í landleyfum sínum,
reyndist hann í eðli sínu hvergi
slappur, þegar um borð var komið.
Aldrei bar það við að hann bæri
svo mikið sem bjórdropa á tungu
sér, þótt honum væri boðið. Lagði
hann þá niður rófuna og labbaði
sig á brott með óræðum hundssvip.
En hann hafði verið með og tek-
ið þátt í því harðrétti, sem sjó-
mennskunni fylgdi á þessum norð-
læga hjara heims og sem gat kom-
ið hvaða sjómanni sem var til að
hneigjast til víndrykkju.
Og í óveðrum og sjógangi beitti
hann skrokki sínum og stóð af sér
velting skipsins og ólæti, eins vel
og þaulreyndasti sjómaður.
Nótt eina, þegar snekkjan háði
einvígi við þýzkan kafbát og tókst
að ráða niðurlögum hans, stóð Sind-
bad á stjórnpalli og fylgdist með
átökunum allan tímann, — ífærður
sínu björgunarvesti.
Eitt sinn gerðu skipsfélagar Sind-
bads tilraun til þess að venja hann
af því að drekka. En það bar engan
árangur.
Á bar nokkrum stungu þeir því
að þjóninum, að hann skyldi ekki