Úrval - 01.03.1971, Qupperneq 90

88
á vakt þessa nótt, átti að aðstoða
mig við aðgerðina. Hann hét Ge-
orge Walters. George hafði hlotiS
meiri reynslu en hinir aðstoðar-
læknarnir, og það þurfti mikið til
að koma honum úr jafnvægi. Og
þessi skapgerðareiginleiki hans
reyndist koma í mjög góðar þarfir,
er hann gerðist nú aðstoðarmaður
minn við skurðaðgerð. í rauninni
gerði þessi eiginleiki hans hann að
alveg tilvöldum aðstoðarmanni
mínum.
Þegar svæfingarlæknirinn hafði
svæft herra Polansky, fór ég að
þvo og skrúbba hinn risavaxna
kvið. Hann var sannarlega feitur.
Hann vó um 190 pund og var samt
aðeins 5 fet og 8 þumlungar á hæð.
Þegar ég skrúbbaði og þvoði hend-
ur mínar á eftir, fór ég yfir hvern
þátt uppskurðarins í huganum. Síð-
an klæddi ég mig í skurðlæknis-
slopp og hanzka og tók mér stöðu
hægra megin við skurðborðið.
Hjúkrunarkonan, sem var mér til
aðstoðar, rétti mér síðan skurðhníf.
Skyndilega gerbreyttist allt við-
horf mitt til verksins, sem beið mín.
Einu sekúndubroti áður hafði ég
verið stútfullur af sjálfsöryggi. En
er ég stóð nú með hnífinn í hend-
inni og starði á kvið herra Polan-
sky, gat ég alls ekki ákvarðað, hvar
ég ætti að skera. Öll „kennileiti“
voru nú horfin. Þetta var allt of
stór kviður til þess að „rata“ um.
George beið nokkrar sekúndur.
Síðan sagði hann: „Jæja, byrjaðu
þá. Skerðu.“
,,Hvar?“ spurði ég.
,,Hvar?“ át hann eftir mér. „Nú,
ÚRVAL
hérna, auðvitað.“ Og um leið dró
hann línu með fingrunum.
Ég gerði eins og mér hafði verið
sagt. En ég skrámaði aðeins húð
herra Polansky.
„Ýttu svolítið fastar á, þegar þú
skerð,“ sagði George. Ég gerði svo.
Hnífsblaðið smaug í gegnum húð-
ina. Skurðurinn hefur kannske ver-
ið 1/16 úr þumlungi á dýpt.
„BiU,“ sagði George og leit á
mig, „þessi sjúklingur er stór og
feitur. Með þessum hraða komumst
við ekki inn í sjálft kviðarholið
fyrr en eftir fjóra tíma.“
Ég ýtti fastar á hnífinn. Skyndi-
lega var ég ekki aðeins kominn í
gegnum fitulögin heldur einnig í
gegnum vefinn þar fyrir innan.“
„Ekki svona fast!“ hrópaði Ge-
orge og greip um úlnlið mér með
vinstri hendinni, en með hægri
hendinni þrýsti hann um leið sam-
anvafinni sáragrisju að skurðsárinu.
„Byrjaðu að setja klemmur á æð-
ar,“ sagði hann.
Hjúkrunarkonan rétti okkur
klemmur, sem við festum við þær
fjölmörgu æðar, sem ég hafði skor-
ið í sundur í slíkum flýti. „Allt í
lagi,“ sagði George. „Byrjaðu nú
að binda fyrir þær.“
Ég tók við æðaböndunum, sem
hjúkrunarkonan rétti mér, og byrj-
aði að binda fyrir æðarnar. En
snilli sú, sem ég hafði sýnt, er ég
var að æfa hnútana á rúmgaflinum
einni stundu áður, var nú alveg
horfin. Fingur mínir vildu nú ekki
lengur hlýða fyrirskipunum heil-
ans. Bönd mín runnu af æðaendun-
um, saumurinn slitnaði, og einu
sinni tókst mér jafnvel að hnýta