Úrval - 01.03.1971, Qupperneq 92

90
ÚRVAL
„Botnlangatotan hlýtur að vera í
óeðlilegri stellingu," sagði ég.
„Er þér sama, þó að ég reyni?“
spurði George. Tveir af fingrum
hans hurfu inn í skurðsárið. Fimm
sekúndum síðar komu þeir aftur í
ljós, og á milli þeirra var botn-
langinn og botnlangatotan dingl-
andi niður úr honum.
„Hún var að vísu svolítið niður-
klemrnd," sagði hann af mikilli
göfugmennsku. „Hún er heit. Við
skulum skera hana burt sem fyrst.“
Með hjálp Georges hnýtti ég fyrir
fleiri æðar, og nú tók sjálfsöryggi
mitt að vaxa að nýju. „Jæja saum-
aðu nú hringsauminn við botn-
langatotuopið."
Venjulega aðferðin við botnlanga-
skurði er sú að binda fyrir botn-
langatotuna, þar sem hún vex út
úr botnlanganum, og skera síðan
totuna af svolítið fyrir ofan fyrir-
bindinguna. Síðan er stúfnum
stungið inn í botnlangann og hon-
um haldið þar með því að draga
hrigsauminn fast saman. Þar er um
að ræða hringsaum í vegg sjálfs
botnlangans, hringinn í kringum
botnlangatotuopið. Nú átti ég að
sauma þennan hringsaum.
Botnlangaveggurinn er ekki
mjög þykkur, svona úr 1/8 úr
þumlungi. Saumurinn verður að
ganga nógu langt inn í vegginn,
svo að ekki rifni út úr sporunum,
þegar hringsaumurinn er dreginn
saman. En sporin mega ekki vera
það djúp, að þau nái alveg í gegn-
um vegginn. Saumspor mín voru
annaðhvort allt of grunn eða of
djúp. En loks tókst mér samt að
Ijúka verkinu.
„Jæja þá,“ sagði George. „Nú
skulum við skera burt totuna. Bittu
fyrir hana efst uppi.“ Ég gerði það.
„Skerðu nú totuna burt.“
Ég ætlaði mér að minnsta kosti
að sýnast vera ákveðinn við þenn-
an úrslitaþátt uppskurðarins. Ég
tók hnífinn og skar totuna burt
með einum, snöggum skurði. En ég
hafði skorið of nálægt saumnum.
„Gættu þín á þessu!“ sagði Ge-
orge. „Fyrirbindingin rennur fram
af stúfnum.“ Og hún gerði það
reyndar. Stúfurinn á botnlangatot-
unni lá þarna . . . opinn. Ég varð
alveg máttlaus.
„Misstu ekki stjórn á þér,“ sagði
George. „Við höfum enn hring-
sauminn til að grípa til. Ég ýti
stúfnum inn í botnlangann, en þú
dregur saman hringsauminn og
bindur fyrir. Það ætti að dauga.“
Ég tók í báða enda hringsaums-
ins og hnýtti fyrsta hnútinn. Ge-
orge ýtti opnum botnlangatotuend-
anum inn í botnlangann. Hann
hvarf eins fyrirhafnarlítið inn í
hann og þegar ég er að hnýta bind-
ið mitt. Dásamlegt!
„Tvo hnúta í viðbót," sagði Ge-
orge, „svona til öryggis."
Ég hnýtti þann fyrri og varpaði
svo öndinni léttar. Enn var stúfur-
inn inni í botnlanganum. Við þriðja
hnútinn hnýtti ég fastar. Saumur-
inn slitnaði, opni stúfurinn skauzt
út úr botnlanganum, og botnlang-
inn hvarf eitthvað inn í kviðarhol-
ið. Eg fann, að það spratt kaldur
sviti út um mig frá hvirfli til ilja,
og hnén fóru að skjálfa.
Jafnvel George virtist verða ó'ró-
legur sem snöggvast, er hann þrýsti