Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 101

HVERNIG ÉG VARÐ SKURÐLÆKNIR
ur. En sjúklingurinn var nokkuð
sérstæður. Þar var um að ræða
dansmey í næturklúbb með vaxt-
arlag, sem var blátt áfram yfir-
náttúrlega stórkostlegt. Og henni
þótti óskaplega gaman að því að
sýna það.
í fyrsta skipti sem hún kom aftur
til sjúkrahússins til athugunar eft-
ir brotið, vildi svo til, að ég fékk
spjaldið hennar. Eg fór með hana
inn í beinbrotaherbergið og sagði:
„Við skulum líta á handlegginn.“
„Vilduð þér gjöra svo vel að
hneppa frá mér kápunni?" spurði
hún. „Eg er alveg hjálparvana með
handlegginn í þessum fatla.“
Ég varð við beiðni hennar . . .
og sjá . . . hún var ekki í neinu
öðru að ofan . . . nema fatlanum!
Þegar ég sýndi undrunarmerki,
sagði hún til skýringar: „Það er
svo óskaplega erfitt að fara í
blússu. Ég hef ákveðið að sleppa
henni alveg, þangað til þetta brot
er gróið.“
Þetta fréttist, og þegar hún kom
í næsta skipti, neyttu yfirboðarar
okkar óspart þess, að þeir voru
rétthærri. George Mattson var einn
af þeim fullgildu læknum, sem
hafði sérstaka læknisstofu en
stundaði einnig læknisstörf við
sjúkrahúsið. Þegar George frétti af
dansmeynni okkar, skarst hann í
málið og fylgdist með þessu við-
beinsbroti eins og veiðihaukur.
Maður hefði getað haldið, að þar
væri um að ræða eitt flóknasta
sjúkdómstilfelli, sem nokkru sinni
hafði orðið á vegi hans.
Þetta tilfelli er mjög gott dæmi
um eina staðreynd, sem ólæknis-
99
lært fólk á stundum erfitt með að
skilja. Hefði stúlka þessi komið til
mín eða Georges Mattson í venju-
lega brjóstaskoðun, hefðum við
framkvæmt hana án hins minnsta
kynferðislegs áhuga. En þar eð
brjóst hennar voru nú til sýnis að
nauðsynjalausu, þá naut ég þess að
horfa á þau sem leikmaður, og
sama var að segja um flesta lækn-
ana á deildinni. Þegar við þurfum
að skoða konu, þá ræður atvinnu-
sjónarmiðið viðbrögðum okkar í
slíkum mæli, að við verðum lækn-
ar og eingöngu læknar þá stund-
ina. En sé skoðunin af tilviljunar-
kenndum eða ónauðsynlegum or-
sökum, þá eru viðbrögð okkar al-
veg hin sömu og annarra eðlilegra
manna. Guði sé lof!
VIÐURKENNING FRÁ
HJÚKRUNARKONU
Við höfðum yfirleitt fyrirmynd-
arhjúkrunarkonur í Bellevuesjúkra-
húsinu, betri en eru á flestum
einkasjúkrahúsum. Orsökin var
einföld. Góð hjúkrunarkona hafði
möguleika til þess að nota hæfni
sína og kunnáttu til hins ýtrasta í
Bellevuesjúkrahúsinu. Enginn sagði
þar við hana: „Þetta skuluð þér
ekki gera, ungfrú Jones. Þetta er
læknisstarf.“ Gæti hún skipt um
sáraumbúðir, komið fyrir þvag-
pípu eða tekið blóðsýnishorn, var
slíkt þegið fegins hendi. Því átti
Bellevuesjúkrahúsið vel við hjúkr-
uhajrkonurj sem óskuðu þess að
mega taka á sig talsverða ábyrgð
í störfum sínum.
Á M5-deildinni höfðum við dá-
samlega yfirhjúkrunarkonu, Jean