Úrval - 01.03.1971, Qupperneq 103

HVERNIG ÉG VARÐ SKURÐLÆKNIR
ÍOJ
ist ekki í gær. Þú ert ekkert veik-
ari en ég. Farðu nú strax á fætur
og farðu að tína saman bakkana.
Þetta er ekki neitt gistihús." Og
Simmons klöngraðist fram úr rúm-
inu og gerði eins og honum var
sagt.
Sharon stjórnaði deild sinni með
harðri hendi. Og hún var ekki síð-
ur hörð við læknakandídatana en
sjúklingana. Ef maður fór að öllu
eins og Sharon vildi hafa það, þá
var dvölin á M4-deildinni eins
ánægjuleg og á hverri annarri
deild í Bellevuesjúkrahúsinu. En
líf manns þar var sannkallað
hundalíf, ef maður dirfðist að
brjóta gegn boðorðum hennar.
Læknakandídatinn Charlie Rob-
bins var til dæmis mesti húðarlet-
ingi. Hann gerði bara það, sem
hann þurfti að gera til þess að
lenda ekki í vandræðum, en ekki
ögn þar fram yfir. Hann sagði oft
hjúkrunarkonunum að vinna ýmis
störf, sem hann átti sjálfur að
vinna. Og svo fór hann bara upp í
herbergið sitt og lagði sig. En slíkt
framferði dugði ekki á M4-deild-
inni. Sharon hringdi þá bara upp
í herbergi Charlie. Og ef hann
svaraði ekki, lét hún símann bara
hringja, þangað til hann gafst upp.
Hún spurði hann spurninga um hin
minnstu smáatriði, og þegar hann
bað hana um að gera eitthvert
smáviðvik fyrir sig, svaraði hún
jafnan: „Nei, dr. Robbins. Það get
ég ekki gert. Það er læknisstarf."
En sæi hún á hinn bóginn, að
maður vann af kappi, gerði hún
allt sem hún gat til þess að hjálpa
manni. Hrós af hennar hálfu var
mikill virðingarvottur. Ég gleymi
aldrei þeim degi á M4-deildinni,
þegar við vorum að skipta um
sáraumbúðir, Sharon og ég, og við
komum að sjúklingi, sem var með
umbúðir, sem varð að klippa af og
ég spurði Sharon í hundraðasta
skipti þennan mánuð: „Má ég fá
skærin þín lánuð?“ Skæri eru eins
og demantar í Bellevuesjúkrahús-
inu. Það er aldrei nóg af þeim þar.
„Nei,“ svaraði Sharon alveg
óvænt.
É'g hélt, að hún væri að gera að
gamni sínu. „Svona nú, Sharon,“
sagði ég. „Vertu nú góð. Ég ætla
ekki að stela skærunum þínum. Ég
skal fá þér þau aftur, strax og ég
er búinn að nota þau.“
„Nei,“ svaraði hún, „þú getur
ekki fengið að nota þau.“ Svo stakk
hún hendinni niður í vasann og tók
síðan upp splunkuný sáraumbúða-
skæri og rétti mér þau. Og á þau
hafði verið grafið: Dr. Nolen.
„Gjörðu svo vel,“ sagði hún,
„eigðu þau . . . þú hefur verið
ágætur læknakandídat.“
Þetta var hámark fyrsta árs
míns í Bellevuesjúkrahúsinu.
BARÁTTAN UM BLÓÐIÐ
Ég held ekki, að neinn, sem er
ekki læknir, geti raunverulega gert
sér grein fyrir mikilvægi blóðsins.
Maður þarf að hafa reynt að bjarga
einhverjum manni, sem er með
meltingarvegssár, sem blæðir mik-
ið úr, eða barni, sem hefur nýlega
dottið niður úr tré og sprengt í sér
miltað, til þess að geta gert sér
grein fyrir því, hversu örlagaríkt
blóðtap getur verið. Eitt augnablik-