Úrval - 01.03.1971, Qupperneq 114

112
ÚRVAL
til taks tvö sett af minni skurð-
tækjunum, þegar dr. Lang þurfti
að sauma saman skurð.
Auðvitað voru forlögin mér ekki
hliðhollari en svo, að ég var á vakt
nóttina, sem Lang þuríti að fram-
kvæma íyrsta botnlangauppskurð-
inn sinn. Hann lét sækja mig niður
á slysavarðstofuna til þess að líta
á sjúklinginn. Ég skoðaði hann. Það
var enginn vafi á því, að hér var
um bráða botnlangabólgu að ræða.
„Búðu hann undir uppskurð,
Bob,“ sagði ég. „Það er verið að
gera keisaraskurð í skurðstofunni
núna, en við verðum svo næstir
með þennan sjúkling. Hann ætti
ekki að þurfa að bíða lengur en í
einn tíma.“
Við komumst að á skurðstofunni
um miðnættið. Og nú var komið að
mér að þola sömu þjáningar og
George hafði orðið að þola af mín-
um völdum kandídatsárið mitt.
Það gekk allt á afturfótunum hjá
Lang. Hann sleit saumgarnið, reif
út úr sporum, saumaði vitlaust,
missti klemmur og losaði um æða-
klemmur. Þegar við komumst loks
inn í kviðarholið, gaf ég honum
fimm tækifæri til þess að fjar-
lægja botnlangatotuna, en gerði það
svo loks sjálfur. Ég leið vítiskvalir.
Hann skar ekki totuna af of ná-
lægt botnlanganum eða reif út úr
hringsaumnum, eins og ég hafði
gert. En hann tók mér samt fram
að öðru leyti. Hann hafði ekki að-
eins skorið mig einu sinni með
hnífnum, áður en uppskurðinum
lauk, heldur þrisvar sinnum. Upp-
skurðurinn stóð fimm mínútum
lengur en gert hafði verið ráð fyr-
ir, bara vegna þess að ég þurfti
svo oft að skipta um hanzka.
Þegar uppskurðinum var lokið
og við vorum að koma sjúklingm
um á hjólaborðið, tókst mér samt
að stama upp þeim orðum, sem ég
vissi, að hann vildi fá að heyra:
„Þetta gekk vel, Bob.“
„Þakka þér fyrir, Bill, “ sagði
hann skælbrosandi. „Mér fannst
þetta heldur ekki ganga sem verst.“
Hann hafði í raun og veru trúað
orðum mínum!
DAUÐI
Meðan ég var læknanemi, hvarfl-
aði það aldrei að mér, að ég mundi
einhvern tíma óska þess, að ein-
hver sjúklingur dæi. En það kom
samt að því. Það var um að ræða
35 ára gamlan mann, sem hafði
verið á nokkurra vikna fylliríi.
Fylliríinu lauk, þegar hann sofnaði
með sígarettu í munninum í leigu-
greni niðri á Bowery og kveikti í
rúmfötunum. Það var komið með
hann til sjúkrahússins hræðilega á
sig leikinn. 80% af yfirborði lík-
ama hans var þakið brunasárum og
mest af þeim voru 3. gráðu bruna-
sár, þ. e. brunasár á hæsta stigi.
Ég gerði að sárum hans, byrjaði
að gefa honum vökva í æð og hafði
eftirlit með lyfjagjöf. Hann hafði
fulla meðvitund allt frá byrjun, og
á hverjum degi spurði hann mig,
hvernig gengi með batann. É'g
reyndi alltaf að segja eitthvað hug-
hreystandi við hann.
Það gekk reyndar ekki sem verst
í fyrstu. En svo komst sýking í sár-
in að tveim vikum liðnum. Skæn-
ið, sem myndazt hafði á brunasár-