Úrval - 01.03.1971, Síða 122

120
ÚRVAL
lega athyglisvert, að öpum skuli
þykja gaman að sjónvarpi. Þeir
hafa sérstaklega næma sjón, og þeir
eiga ekkert erfitt með að greina í
sundur persónur á skerminum. Eitt
sinn höfðum við simpansa, sem gat
flokkað í sundur myndir af öpum
og mönnum. Hann skoðaði mynd-
irnar og lét apamyndir í annan
bunkann en mannamyndir 1 hinn.
Eini vandinn var sá, að í hvert
skipti sem hann kom að sinni eigin
mynd, setti hann hana alltaf með
mannamyndunum.
Ef til vill höfum við hér verð-
mætasta og fjölbreytilegasta sam-
safn veraldar af mannöpum", sagði
dr. Bourne að lokum. „Vegna þess
hve margt þeir eiga sameiginlegt
með manninum, eru „hinir miklu
apar“, górillur, órangútanar, simp-
ansar og gibbonar, álitnir vera full-
komnustu rannsóknardýrin. Þeim
leiðist, þegar þeir eru ekki frjálsir,
og þeir verða taugaóstyrkir og
taugaveiklaðir, þegar þeir hafa ekk-
ert fyrir stafni, jafnvel í enn ríkari
mæli en mennirnir".
Við gengum fram hjá langri röð
af búrum, og í hverju þeirra var
apapar. Aparnir þrýstu andliti sínu
fast að vírnetinu. Og þarna voru
sjónvarpstæki í röð gegnt búrun-
um, og var þá einmitt verið að sýna
sjóræningjamynd með Errol Flynn
í aðalhlutverkinu.
Dr. Bourne gekk fram með búra-
röðinni og heilsaði öpunum með
nafni: „Góðan daginn, Wendy. Góð-
an daginn, Soda“. Sum dýrin sýndu
aðeins lítillega merki þess, að þau
þekktu lækninn, en það var eins
og það væri bara til málamynda,
og svo flýttu þau sér að sökkva
sér niður í myndina áftur. Hann
benti á tvo simpansa. „Þessir tveir
urðu óskaplega spenntir fyrir tveim
framhaldsmyndum, sem sýndar
voru síðdegis í gær. Þeir hreyfðu
sig varla frá tækinu í hálfa aðra
klukkustund samfleytt. Ég vil nú
ekki halda því fram, að þeir fylg-
ist vel með söguþræðinum, en þeim
þykir gaman að sjá leikarana hreyf-
ast og sjá þá gera ýmislegt. Við
reyndum að láta apana fá leikföng
sér til afþreyingar, en þeir tæta
allt í sundur. Sjónvarpið hefur
reynzt vera alveg tilvalið til af-
þreyingar fyrir þá“.
í „barnaherberginu", já, „apa-
barnaherberginu", sat hópur af
pínulitlum „apabörnum" (sum voru
með bleyjur) á gólfinu, og fylgd-
ust litlu aparnir kátir með því, sem
var að gerast á skerminum. „Alveg
eins og krakkar“, sagði dr. Bourne
brosandi.
Þetta virtist allt vera svo ofboðs-
lega óraunverulegt. í rúma klukku-
stund fylgdumst við með dýrunum,
þar sem þau sátu í hóp í kringum
sjónvarpstækin. Sumir aparnir
höfðu krosslagt lappirnar undir sér,
aðrir voru gapandi af undrun og
spennu. Enn aðrir héngu í slánum
uppi undir þaki búrsins og fylgd-
ust þannig með sjónvarpinu.
„Það er vissara að halda sig í
hæfilegri fjarlægð", sagði læknir-
inn. „Stundum safna aparnir sam-
an munnvatni í munni sér eða fela
vatnssopa í munnholinu úti við
kinn, bíða síðan, þangað til ein-
hver ókunnugur nálgast, og spýta
svo beint í augun á honum. Þeim