Úrval - 01.04.1971, Page 38

Á milli okkar var þegjandi
samkomulag um, að
við mundum halda hvort
okkar leið, er heim kæmi, ef
ekki næðist samkomulag í
þessari ferð....
Johnny litli svaf hérna
*
*
*
*
J
beygði út af mjó-
^w,N..wwg sveitaveginum og
.){(. lagði bifreiðinni fyrir
•){í framan gamalt eyði-
. vf^ býli. Rykskýið, sem
RwK"twíí'/K hafði elt okkur, náði
okkur nú og sveipaðist um okkur.
Ég greip samanbrotna vegakortið
og notaði það sem blævæng. Ég var
örg og leið. Sólskinið var brenn-
heitt og þrúgandi.
„Jæja,“ sagði John, „þá erum við
komin að bænum. Við skulum
koma og líta á rústirnar.“
„Það er of heitt til þess. Far þú
bara. É'g bíð.“
„Komdu nú með mér,“ sagði
hann biðjandi röddu. „É'g skal sýna
þér, hvar ég hengdi upp gjafa-
stokkinn minn fyrir jólin.“
„Æ, far þú bara einn,“ sagði ég
óþolinmóð. „Svona, reyndu nú að
koma þér af stað og ljúka því af.“
John lagði af stað heim að gamla
bænum og óð grasið upp að hnjám
. . . einn síns liðs. Og ég sat í einu
svitakófi, stútfull af gremju, í nú-
tíðinni, meðan hann rannsakaði for-
tíðina.
Við vorum á heimleið eftir mán-
aðarferð til Kaliforníu, mánaðar-
ferð, sem hafði verið eitt endalaust
rifrildi. Þessi ferð hafði á vissan
hátt verið síðasta tilraun okkar til
þess að bjarga hjónabandi, sem var
smám saman að leysast upp. Á
milli okkar var þegjandi samkomu-
lag um, að við mundum halda hvort
okkar leið, er heim kæmi, ef ekki
næðist samkomulag í ferð þessari.
Við höfðum jafnvel ekki snert hvort
annað síðustu þrjár vikurnar, jafn-
vel ekki einu sinni. Við sátum
þarna í bifreiðinni sem tvær ókunn-
ugar manneskjur, hann í sínu horni
og ég í mínu.
John hafði sett sér markmið í
lífinu og lagt mikið að sér til þess
að ná því. Þegar honum tókst það
loks, fór mér að finnast sem mér
36
— Readers Digest —