Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 49

Sérhver kona, sem finnur her í brjösti, er snöggtega gripin
skelfingu. Það fgrsta sem henni dettur í hug
er krabbamein og dauði....
Verð
ég áfram
kona?
inn fagran maímorgun
*
*
V/

'E
*
*
*
•*
árið 1967 fann hin 38
ára gamla frú Jacque-
line Reiler til stings í
vinstra brjósti. Hún
lagði höndina á blett-
inn og fann smáþykkildi. „Þetta er
það!“ hugsaði hún og brast í grát.
Þegar hún sagði manni sínum frá
því um kvöldið, sagði hún: „Við
skulum fara til lögfræðings og fá
skilnað. Ef þetta er það sem ég held
að það sé og ég get ekki verið heil
kona, þá vil ég ekki vera eigin-
konan þín.“
John Reiler leit á dökkhærðu
konuna sína og setti upp hátíðleg-
an svip. „Svo heppinn er ég varla!“
sagði hann grafalvarlegur. Það
slaknaði á spennunni. Þau fóru að
hlæja. Og daginn eftir fór frú Reil-
er til læknis síns í stað lögfræðings.
Sérhver kona sem finnur ber í
brjósti er snögglega gripin skelf-
ingu. Það fyrsta sem henni kemur
til hugar er krabbamein og dauði.
Hún hugsar um að börnin sín verði
móðurlaus og maðurinn konulaus.
Samfara þessari skelfingu er ótt-
inn við að missa útlitið. Bandarísk-
um konum- eru brjóstin aðaltákn
kvenleikans. Að missa brjóst felur
ekki eingöngu í sér líkamslýti, hugs-
ar hún, heldur jafnframt missi
kynþokkans. „Ef ég lifi,“ spyr kon-
an sjálfa sig, „vill mig þá nokk-
ur? Verð ég áfram kona?“
Til allrar hamingju er slíkur ótti
í flestum tilfellum ástæðulaus. I
fyrsta lagi „reynist aðeins eitt af
tíu slíkum berjum í brjósti vera
krabbi“ samkvæmt umsögn dr.
Guy Robbins, sem er sérfræðingur
í brjósta-skurðaðgerðum við Me-
- Readers Digest
47