Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 80

78
Slíkar tölur virðast að mínnsta
kosti sýna „mikilvæg“ tengsl milli
glæpa og kláms.
Og í rauninni kaus meirihluti
nefndarinnar að skella skollaeyrun-
um við mörgum þeim niðurstöðum
sinna eigin athugana og rannsókna,
sem bentu til slæmra áhrifa af
klámi. Ein slík rannsókn tók til 365
karlmanna, þar á meðal fanga,
mennta- og háskólanema og nem-
enda í rómversk-kaþólskum presta-
skóla. I niðurstöðum hennar er
meðal annars að finna þessar setn-
ingar: „Upplýsingarnar benda ein-
dregið til þess, að snerting við tals-
vert magn af klámi á unga aldri
(þ. e. undir 14 ára aldri) eigi þátt
í þróun afbrigðilegra kynlífsvið-
horfa.“ Önnur rannsókn, sem fram
fór á vegum nefndarinnar og tók
til 464 unglinga og ungra manna á
betrunarskólum og betrunarhælum,
sýndi æ ofan í æ tenglsin milli ná-
innar snertingar við klámefni og
afbrigðilegrar kynhegðunar á unga
aldri.
Rúmu ári áður en nefndin lauk
störfum sínum, fór ég fram á, að
plögg í fjölda lögreglumála yrðu
rannsökuð nákvæmlega til þess að
ganga úr skugga um, hvort klám-
efni komi við sögu í andþjóðfélags-
legum kynafbrotamálum. I beiðni
minni var vísað til niðurstaða til-
raunarannsóknar, sem framkvæmd
var af samtökunum „Stuðnings-
mönnum sómasamlegra bók-
mennta“, en þau höfðu beðið lög-
regluyfirvöld í nokkrum borgum
að semja lista yfir mál, þar sem
klámefni var í tengslum við kyn-
ferðisglæpi 34 slík mál voru nefnd
ÚRVAL
í þessari beiðni minni, en samt
skeytti meirihluti nefndarinnar
ekkert um þessar niðurstöður og
neitaði að gefa leyfi til ýtarlegri
rannsókna á þessu sviði, er tæki til
alls landsins.
RÖNG SKILGREINING
Nefndin heldur því einnig fram,
að ríkjandi skoðun í Hæstarétti,
ríkisundirréttum og fylkisréttum sé
sú, að eftirtalin regla skuli gilda um
það, hvað álíta skuli klámefni: þ.
e. hvort „aðalkjarni efnisins í heild
vekji saurlífisáhuga” hjá venju-
legri persónu, sem notar nútíma-
legan mælikvarða á slíka hluti, og
hvort ,>efnið sé algerlega án já-
kvæðs þjóðfélagslegs gildis.“
Samkvæmt þessari túlkun væri
næstum alveg ómögulegt að flokka
nokkurt efni sem klámefni, en hún
var þýðingarmikill þáttur í at-
kvæðagreiðslu meirihluta nefndar-
innar, sem greiddi atkvæði með
því að lögleiða klám. En þessi túlk-
un er algerlega ósönn. Árið 1957
ákvarðaði Hæstiréttur, hver skyldi
vera mælikvarði þess, hvort efni
væri klám eða ekki, þegar hann
kvað upp hinn fræga úrskurð sinn
á málinu „Roth gegn Bandaríkjun-
um“. Hæstiréttur lýsti yfir því, að
„Fyrsta stjórnarskrárbreytingin“,
sem tryggir málfrelsi, hafi aldrei
tekið til klámefnis, þar eð „klám-
efni heyrir ekki undir mælt eða
prentað mál, sem verndað er af
st j órnarskránni.“
Einnig lýsti Hæstiréttur því yf-
ir, að efni sé klámefni, þegar „venju-
leg persóna, sem notar nútímaleg-
an mælikvarða á slíka hluti, álítur