Úrval - 01.04.1971, Síða 97

GÍSL í PEKING
95
öskraði einn af Rauðu varðliðun-
um, sem stóðu við hlið mér, lamdi
mig bylmingshögg í magann og ýtti
höfði mínu niður á nýjan leik.
Annar ofstækisseggurinn sá svo um,
að handleggirnir sneru alltaf beint
aftur.
Múgurinn hafði hrópað í sífellu,
én nú varð smám saman þögn, er
einn af Rauðu varðliðunum tók að
lesa upp skrá yfir „glæpi“ mína.
Þýðandi hrópaði svo þýðingu þeirra
á ensku. Og öðru hverju gat ég
greint orðin þrátt fyrir reiðileg
fyrirlitningarhrópin, sem kváðu við,
eftir að hver „glæpur“ hafði verið
tilkynntur.
„Þú hefur drukkið áfengi í húsi
þínu!“
Múgurinn varð trylltur við þessa
tilkynningu.
„Þú hefur sýnt fyrirlitningu þína
á pappírstígrisdýrinu, sem hengt
var á hliðið af byltingaralþýðunni!"
Æðisleg hróp kváðu við.
„Þú hefur læðzt um í húsi þínu!“
Og enn jókst djöfulgangurinn.
Ég hafði enga hugmynd um,
hversu lengi ég var látinn húka í
þessari stellingu. Eftir nokkra hríð
gat ég séð spegilmynd af andliti
mínu í svitapolli á steinþrepinu
beint fyrir neðan nefið á mér.
•Aðrir Rauðir varðliðar ruddust
úr einu herberginu í annað inni í
húsinu, og jók það enn á djöful-
ganginn. Þeir mölvuðu myndir,
köstuðu bókum hingað og þangað
og máluðu vígorð á gluggatjöld og
húsgögn með svartri málningu,
bæði með kínverskum og enskum
stöfum. Ég gat heyrt brothljóð í
gleri og að verið var að negla með
hömrum.
Síðan róaðist mannfjöldinn
skyndilega aftur. Og helzti kvalari
minn sagði hryssingslega við mig,
að ég skyldi rétta úr mér. Þegar
ég gerði svo, rak ég augun í skrokk-
inn af Ming Ming, sem hékk dingl-
andi í kaðli frammi fyrir andliti
mínu. Ég varð gripinn magnvana
ofsareiði yfir hinu vitfirringslega
tilgangsleysi þess, sem var að ger-
ast.
í upphafi menningarbyltingar-
innar lýstu Rauðu varðliðarnir yfir
því, að kettir og hundar væru bara
borgaraleg uppáhaldsdýr, sem væru
ekki í samræmi við öreigalífshætti
hins nýja Kína. Fjöldi hunda og
katta var þá drepinn. Er ég leit yf-
ir þennan hafsjó andlita í daufri
birtunni í garðinum, ímyndaði ég
mér, að allt þetta fólk væri að bíða
þess að sjá merki sorgar á brodd-
borgaraandliti mínu. Og ég beit því
á jaxlinn og starði á þennan haf-
sjó andlita. Ég vonaði, að andlits-
svipur minn væri alveg tjáningar-
laus. Slík var ætlunin. Síðan var ég
neyddur til þess að taka mér sömu
stellingu og áður, er múgurinn tók
að æpa: „Hengjum Grey! Hengjum
Grey! Hengjum Grey!“
Síðan dundu á mér fleiri ákær-
ur. Og þar á eftir fylgdu svo þrjár
langar yfirlýsingar, sem voru lesn-
ar yfir mér án þýðingar. Ég reyndi
tvisvar að rétta örlítið úr mér, en
þá var ég tafarlaust neyddur til
þess að beygja mig aftur. En eftir
drykklanga stund, að því er mér
fannst, tókst mér að mjaka hand-
leggjunum fram á við og hvíla þá