Úrval - 01.04.1971, Page 108

106
síðan þola það, sem einn stjórnar-
erindrekinn kallaði „ruddalegt káf
þuklandi fingra“. Sumar stúlkn-
anna meðal Rauðu varðliðanna
höfðu illgirnislega ánægju af því
að valda karlmönnunum sárum
kvölum með því að grípa um eist-
un á þeim, er þeir voru dregnir
áfram eða neyddir til þess að ganga
og handleggjum þeirra haldið föst-
um.
Að lokum tókst brezka fólkinu
að komast í gegnum mannþröngina
í garðinum, út að hliðinu og út á
götuna. Þar bað það hermennina
um vernd, enda áttu áttu þeir í
orði kveðnu að vernda fólkið. Einn
sendinefndarmanna lýsir þessu með
eftirfarandi orðum: „Það var öm-
urlegt að sjá okkur. Fötin héngu í
tætlum á okkur, og svitinn streymdi
niður andlit okkar. Líklega höfðum
við aldrei á ævinni orðið svona of-
boðslega hrædd. Við hölluðum okk-
ur upp að garðveggnum eins og
drukkið fólk, en hermönnunum
tókst að halda múgnum í fjarlægð
frá okkur með því að standa í stöð-
ugu handalögmáli við þá fremstu."
Hermennirnir komu innan
skamms á vettvang með vörubíl og
mynduðu síðan tvær raðir að að
bílnum með auðu bili á milli. Síð-
an skipuðu þeir þessu örmagna
fólki að ganga kengbogið á milli
raðanna í áttina til vörubílsins, svo
að múgurinn umhverfis kæmi ekki
auga á það, er það kæmist undan.
Síðar var Bretunum ekið aftur
til sendinefndabygginganna. Þeir
voru allir skrámaðir og marðir, og
einn þeirra hafði verið laminn svo
harkalega, að hann fékk heilahrist-
ÚRVAL
ing og var rúmfastur í tvær vikur.
Hopson virtist hafa hlotið mest
meiðsli. Blóðið lagaði úr sári á höfði
hans og rann niður skyrtu hans og
jakka. Um höfuð hans hafði verið
vafið ósnyrtilegum sáraumbúðum.
Til allrar hamingju reyndust meiðsli
hans samt ekki vera alvarleg.
Þegar Hopson sendifulltrúi sneri
aftur til sendinefndarhússins, sá
hann, að húsið hafði verið skoðað
vandlega í hólf og gólf og allt innbú
í öllum herbergjunum brennt til
kaldra kola. í skrifstofunum voru
sviðnir veggirnir hið eina, sem eft-
ir var. Nú stendur hús þetta ónotað
í sama ásigkomulagi, sótugt og
sviðið.
MINNISVERÐ MÁLTÍÐ
Mér var haldið í þessum átta fer-
feta „fangaklefa" í nákvæmlega 77
daga. Sá tími reyndist nú samt
verða heldur stuttur í samanburði
við alla fangavist mína. En ég
minnist samt þess hluta fangavist-
arinnar enn sem erfiðrar líkam-
legrar þolraunar. Dagbókarfærslur
mínar frá þessum vikum eru sum-
ar hverjar mjög órökréttar, mót-
sagnakenndar og samhengislausar:
Eftir morgunverð sat ég á flet-
inu mínu og söng lög úr West Side
Story. Mér fannst söngur minn
liljómfagur og ég syngja vel. Mér
leið vel. Svo gekk ég fram og aft-
ur um gólfið í tvo tíma. l'g fór svo
í leikinn „Framhjásýn", og var
hann mjög spennandi.
Augu mín hafa opnazt mjög
harkalega fyrir veikleika og getu-