Úrval - 01.04.1971, Side 111

GÍSL í PEKING
109
flýta mér ekki grunsamlega mik-
ið. Varðmaðurinn kom labbandi
silalega á eftir mér. Og mér tókst
að komast upp stigann, áður en
hann, matsveinninn og enn annar
varðmaður voru komnir hálfa leið
upp efri hluta stigans, þ. e. fyrir
ofan stigapallinn.
Ég flýtti mér inn í svefnherberg-
ið. Og þarna lá bókin á rúminu,
markmiðið, sem ég hafði stefnt að
með þrotlausum æfingum undan-
farið. Jakkinn minn var hálf-
hnepptur frá mér. Hjartað í brjósti
mér hamaðist vegna þessarar fífl-
dirfsku minnar. Ég teygði höndina
í áttina til bókarinnar. Skyldi ég
missa hana á gólfið og verða að
beygja mig niður til þess að taka
hana þaðan upp? Nei, mér tókst að
grípa hana með einu handtaki og
halda henni stöðugri í hendi mér.
Og svo stakk ég henni með snöggu
handtaki inn undir jakkann og alla
leið undir vinstri holhöndina.
Nú voru varðmennirnir einmitt
að koma inn um dyrnar. Og því
kastaði ég mér á hnén og þóttist
vera að leita að koddaveri í skápn-
um við rúmhliðina. Ég hélt bók-
inni fastri með því að þrýsta oln-
boganum fast að síðunni. Svo sneri
ég mér að varðmönnunum og taut-
aði eitthvað um, að koddaverin
væru inni í strauherberginu. Ég
gekk varlega í gegnum dyrnar, er
lágu að strauherberginu, og opn-
aði skápinn þar. En Kínverjarnir
þrír stóðu rétt fyrir aftan mig og
fylgdust með því yfir öxl mér, hvað
ég tæki til bragðs. Ég tók pakka
með nýjum koddaverum út úr
skápnum. Svo gekk ég niður stig-
ann á undan þeim. Ég gekk mjög
varlega, svo að mér yrði ekki fóta-
skortur, því að þá missti ég kann-
ske hið dýrmæta herfang mitt. Allt
fór nákvæmlega samkvæmt áætl-
un. Zhivagoherferðin heppnaðist.
í dagbókarfærslu minni lýsti ég
þeirri ofsagleði, sem greip mig: „Ég
var frá mér numinn af gleði, er ég
kom niður .Það hefur orðið ger-
breyting á siðferðisstyrk minum
við það, að mér skyldi takast að
ná þessari bók, og þá alveg sérstak-
lega vegna þess, að bókin var bönn-
uð og mér heppnaðist þetta bragð.“
Þegar ég hafði lokið við skáld-
sögu þessa nokkru síðar, skrifaði
ég þetta í dagbókina: „Ein af ágæt-
ustu bókum, sem ég hef nokkru
sinni lesið. Hún er hvetjandi, stór-
kostleg í sinni harmrænu fegurð og
ákaflega uppörvandi í þeim mann-
leika sínum, sem býður sálarlaus-
um kommúnismanum birginn.“
Á FREMSTU NÖF
Ég lá í rúminu á næturnar og
reyndi að heyra ekki háttbundinn
hjartslátt mitt. Ég reyndi að aftra
mér frá því að segja við sjálfan
mig, að ég yrði að vera reiðubúinn
hvenær sem væri til þess að mæta
ofboðslegum sársauka og binda endi
á líf mitt. Ég svitnaði svolítið, er
ég reyndi af öllu afli að losna við
þessa áráttu, sem ásótti mig.
Ég reyndi að kyngja munnvatn-
inu, sem safnaðist fyrir í munni
mér með nokkurra augnablika
millibili. Ég reyndi að forðast að
lenda í órjúfandi vítahring, sem
neyddi mig til þess að halda áfram
að kyngja munnvatni mínu með